Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 29

KirkjuritiS.
Hrun — viðreisn.
23
timamanna. E>að er engu líkara, en vér heyrum þarna sagt
frá því, sem liefir verið að gerast i enn stórkþstlegri
stíl meðal vor nú á timum.
Víða um heim rýkur nú úr rústum hrennandi húsa,
og sú skelfing ógnar ótal borgum, að þœr verði jafnaðar
við jörðu aðeins á nokkrum klukkustundum.
Og blandast nokkrum hugur um, hvort þessari nútíma
tortimingu hefði ekki mátt afstýra. Dylst nokkrum, að
þetta ægislungna nútímahrun stafi í raun og veru ekki
af því einu, að einsaklingar og þjóðir vissu ekki, hvað
til friðar heyrði?
Þessi társtokkna lílcing Krists um þjóðir, sem ekki
þekkja sinn vitjunartíma, hlýtur því að fá nýtt örlög-
þrungið gildi í dag fyrir oss nútímabörnum.
Menn munu nú sjá, að allri þessari eyðingu hefði
niátt afstýra, ef vel hefði verið á haldið.
Jafnvel óskyggn augu þóttust sjá fyrir þessar skelfing-
ar, héldi mannkynið áfram á þeirri braut, sem það var á.
Sú styrjöld, sem nú geisar, á sér langan aðdraganda.
Um langt skeið hafði að þvi verið unnið að hervæða
hug og hjörtu hinnai nýju kynslóðar. Hugsjón friðar
°g bræðralags var víða stungið svefnþorn, hatur kynrit
oiilli stétta og þjóða og kristin trú og siðgæði dæmd
iiégilja. Fræg leikkona ein — Lulu Ziegler — segir í við-
tali við blaðamann 1935 eftirminnileg orð, sem síðar
liafa verið uþptekin af þektum rithöfundum sem ágætt
sýnisliorn af hugsunarhætti margs nútímamanns. Hún
segir: Ég trúi því, að það eitt, að forn siðaboð erli kom-
in veg allrar veraldar, að það muni skapa óendanlega
möguleika til hamingju fyrir komandi tima.
Hér er óneitanlega skýrt að orði kveðið. Eitur sams-
konar lifsstefnu, sem þarna er flutt, hefur verið byrl-
í ýmsum myndum flestu nútímabarni og með ofur-
hraða hefur það læst sig frá manni til manns, þjóð til
þjóðar. Skólar og kirkja hafa staðið tiltölulega máttlaus