Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 51

KirkjuritiS.
Litið um öxl.
45
síðari árin, en 3 á sumrum, og voru i sambandi við
messurnar sunnudagsstólar, sem önnuðust kristilega
fi’æðslu æskulýðsins. Ferðalögin voru stundum allerfið á
vetrum, þegar aka þurfti í sleða í 20—30 stiga frosti i
misjafnri færð.
A hverju sumri, um Jónsmessuleytið, komu prestar
°g erindrekar safnaða Kirkjufélagsins saman á ársþing,
°g voru þeir þá allir gestir þess liyggðarlags, sem þingið
Var haldið í. Kirkjuþingið stóð yfir í 5 daga, og mátti
Þá heita að væri samanhangandi hátíð í byggðinni, þar
sem það var haldið, og skiftust byggðirnar á að bjóða
þingunum til sín; kirkjurnar voru dag eftir dag alskip-
aðar fólki, sem vildi fylgjast með því, sem gjört var, og
hlýða á erindi, sem flutt voru. Sameiginlegar máltíðir
voru á þingstaðnum ein eða tvær á dag, og var þá veitl
af mikilli rausn, en bændur fluttu gesti sína daglega á
þingstaðinn, ef þing var baldið í sveitabvggð, og önn-
uðust um þá að öðru leyti.
Það, sem sögulegast gjörðist í vestur-íslenzku kirkju-
Hfi á þeim árum, var sundrungin, sem varð 1909 út af
agreiningi milli gamallar og nýrrar guðfræðistefnu, og
varð til þess, því miður, að einn prestur og nokkrir
söfnuðir sögðu skilið við Kirkjufélagið. — Þessi ágrein-
ingur var mér mikið sársaukaefni, þvi að ég hefi lengst
af verið maður friðsamur, og sérstaklega hefir mér
fundizt það illa við eiga, ef menn hafa látið afskifti sín
af trúmálum gjöra sig að verri mönnum, eða haft trú-
hiálin að yfirskini persónulegrar illkvitni. — Mér
fannst þarna sá vinur minn, sem gjörðist merkisberi
uýju skoðanana, liinn gáfaði og margfróði prestur Frið-
rik Bergmann, fara of langt í nýmælunum, eins og oft
vill verða, þegar menn verða hrifnir af einhverju nýju,
— en andstæðingar hans sýna of lítinn skilning og sann-
girni í þeirri viðureign; og ég reyndi að miðla málum
eins og ég gat. En það var kominn bardagahugur í menn