Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 76

70
Leikmannsrödd.
Jan.-Febr.
lilusla á úrvarpsmessur, nema helzt gamalt fólk. Yfir-
leitt mun fólk hafa viðtækið opið, jafnt fyrir messui-
sem öðrum útvarpsliðum. En það situr ekki við útvarp-
ið með lotningu og álmga eins og í kirkju, heldur er
eilífur umgangur og samtöl og jafnvel lesin pólitísk
blöð, á meðan messa fer fram. Og enda þótt fólk sæti
og hlustaði, verður það aldrei snortið þeim hátíðleik
og hrifningu, sem það getur notið í kirkju. Eklci dettur
mér þó í hug að neita útvarpsmessunum. En mér finnst,
að þeir prestar, sem prédika í útvarp, ættu að haga ræð-
um sínum ögn á annan hátt en aðeins leggja út af guð-
spjalli dagsins. Þeir eru að tala við þúsundir manna.
Þeir ættu því að tala meira beint til fólksins en þeir gera.
Þeir geta prédikað meira út frá daglega lífinu og meira
til tilfinninga fólksins. Og þeir geta meira talað um fyrir
fólki um það, að það þurfi að fara í kirkju til að verða
þar fyrir guðlegum áhrifum. Einmitt af því að þeir
hafa svo marga áheyrendur, þurfa þeir að snerta strengi
tilfinninganna, svo að fólkið finni hvöt lijá sér til að
forvitnast um, hvað sé að sækja í kirkju. Það hefir kom-
ið fyrir, að menn, sem hafa af einhverri rælni far-
ið í kirkju, menn sem annars komu þar aidrei, hafa
orðið fyrir þeim áhrifum i eitt skifti, að þeir hafa orðið
kirkjuræknir á eftir. Skal ég' nefna eitt dæmi. Það var
maður á ferð úr Reykjavik í fyrrasumar hér í bænum.
Hann hafði erindi við mig á mánudag, og vorum við
mikið saman þann dag. Hann spyr mig hvort ræður
prestsins okkar séu allar svona góðar eins og sú, sem
Iiann flutti í gær. Ég svara því, að ræða lians i gær muni
ekki hafa verið betri en vanalega, og hann hafi oft flutt
betri ræður. Hann segir mér þá, að liann hafi sjaldan
komið i kirkju, hafi alltaf álitið, að þangað væri ekkert
að sækja. Nú hafi hann af einhverri forvitni farið hér
í kirkju i gær, og hafi ræða prestsins hrifið sig svo, að
hann geti ekki gleymt henni, og myndi hann áreiðanlega