Kirkjuritið - 01.01.1943, Síða 16

10
Gísli Brynjólfsson:
Jan.-Febr.
Já, þetta kallar hann leyndardóm. Og það er það
vissulega, a. m. k. fyrir okkar sjónum, því að hverju er-
um við háðari heldur en einmitt þessu? Verjum við ekki
s a. s. öllu okkar lífi til að húa efnalega í haginn fyrir
okkur og eftirkomendurna? Við gleðjumst yfir þeim
árangri, sem næst, hryggjumst vfir mistökum og ó-
liöppum, og stöndum kveinandi og kviðandi við dyr
þeirrar framtíðar, sem við höldum að verði okkur erf-
ið og ströng, hvað ytri kjörin snertir. Er nokkur leið að
vinna á þessu bug? Þekkjum við nokkuð til þess leynd-
ardóms, sem hóf Pál postula upp yfir þetta allt, veitti
honum þrek og viðsýni til að líta smáum augum á það,
sem flestum okkar er aðalatriði? Hver er hann þessi
leyndardómur, sem lá Páli opinn?
Hann er sá, að eignast hugsjónir og áhugamál, sem
eru manninum helgari og dýrmætari heldur en efnahag-
ur hans og vtri kjör. Hugsjón Páls og áhugamál var nú
ekkert minna en það að kristna veröldina, leiða menn-
ina i þann sannleika, að Jesús frá Nazaret, upprisinn,
lifandi eftir líkamsdauða sinn, væri frelsari mannanna.
Ekki eignast allir menn slikar hugsjónir, fáir finna sig
menn til þess að vinna að slíkum verkefnum og fórna
fyrir þau lífi og starfi. Engu að síður eigum við dæmi af
svo hugsjónaríku lífi úr okkar sögu, að okkur liitnar
um hjartarætur. Hér er eitt þeirra:
Vorið 1834 lá 27 ára gamall guðfræðikandidat sjúkur
suður í Parísarborg. Hann hét Tómas Sæmundsson.
Hann var þá að enda sína suðurgöngu. Með lítinn farar-
eyri, en von um stvrki, sem brugðust honum, liafði hann
farið í þessa ferð til að kynna sér atvinnuliætti og menn-
ingu annara þjóða, svo að hann yrði færari um að efla
framfarir síns föðurlands. Nú voru fararefnin þrotin,
og hann orðinn sjúkur af skorti og harðrétti. Slíkum
heljartökum hefir sjúkdómurinn tekið hann, að hann
„spýtir rauðu á hverjum viknamótum“. Samt er hugur-