Kirkjuritið - 01.01.1943, Blaðsíða 30

24
Páll Þorleifsson:
Jan.-Febr.
gagnvart þessum nútímans eiturbyrlurum, hefir þar á
skort e.inliug og einbeitni, árvekni og nógu þróttmikla
trú á gilcli hinnar þrotlausu baráttu fyrir því góða.
Einhverir skæðustu áróðursmenn fyrir upplausn og
trúlevsi bafa margir vngri rithöfundar réynzt. I bókum
þeirra margra kennir fyrirlitningar fyrir guðstrú, fyrir
siðaboðum og fyrir hollum, fornum lífsháttum.
Fárviður yfirstandandi stríðs hefur á skollið ekki sízt
fyrir aðblástur þeirra. Það er ekki sizt æskan, sem ber
ábyrgð á núverandi styrjöld, sú æska, sem hert hefir
verið i eldi byltingaáróðurs og gagnsýrzt hefir af eitri
upplausnar í trú og' siðgæði.
Og' bamingjan, sem bin fræga leikkona spáði að koma
myndi, þegar búið væri að brjóta niður trúar og sið-
gæðisverðmæti, hún kom sannarlega. Hún kom i eld-
sjiúandi skriðdrekum. Hún kom í lijáróma lagi síren-
anna, sem slökkva hvert Ijós og búa mönnum nætur i
daunillum neðanjarðarbyrgjum. Eina glætan í þeirri
hamingjunnar nótt eru eldar sprengja, sém eru tákn fyr-
ir þá menningu, sem snúið hefur sínum beztu g'jöfum
í fordæmingu. Þetta fordæmingarinnar myrkur er
binzta nótt þeirrar menningar, sem byggir liáar hallir,
er gnæfa við himin, en gleymir að beina hjörtum
þeirra manna, sem búa í þessum húsum, til liimins,
þeirrar menningar, sem býr til tundur, er tætir heilar
borgir í rústir, en vanrækir að kynda glóð kærleika og
trúar í brjóstum barna sinna.
En stödd í nótt hins mikla heimshruns hljótum vér
að minnast þess, að á þeim dögum, sem Jerúsalem var
jöfnuð við jörðu, þá var þar öx-lítill hópur samstilltra
vina, sem bjargaði úr hinum brennandi rústum fjör-
eggi framtíðarinar. Hús borgarinnar brundu, svo að
ekki stóð steinn yfir steini, en kristindómurinn, hin
unga iireyfing nýs tíma, lifði af hrunið og átti eftir að