Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 58

56
KIRKJURITIÐ
sorg, var álit fundarmanna, og sú skoðun er ekki nema hár-
rétt.
Til þess að þyngja ekki alltof mikið á heimili prestsins, —
prestamir í Danmörku eru víst fáir ríkir, ekki fremur en á
íslandi, höfðu allir tekið með matarpakka, sem síðan voru
sameinaðir í eitt til borðhaldsins.
Áður en gengið var til fundarstarfa, deildu prestarnir og
prestskonurnar sér niður í smáhópa og hófu viðræður saman.
Og þetta var elskulegasta fólk, sem laðaði að sér ekki síður
með orðum sínum en viðmóti. Ef ég hafði búizt við dóm-
hörku og þunglyndislegri nöldrunarsemi um eymd og volæði
tilverunnar, þá varð ég fljótlega fyrir vonbrigðum. — Hér
bólaði hvergi á amasemi sértrúarmannanna, heldur bar öll
framkoman vott um hjartahlýju og kristilegt hugarfar.
Fyrst á dagskrá fundarins var fyrirlestur ungversks flótta-
prests um kirkjuna í heimalandi hans, Ungverjalandi. Fund-
urinn var haldinn einmitt um það leyti, sem réttarhöldin yfir
Mindszenty, ungverska kardínálanum og félögum hans, stóðu
sem hæst, svo staða ungversku kirkjunnar mátti heita að
vera eitt af hitamálum heimsviðburðanna þessa dagana. Prest-
urinn var tiltölulega ungur maður, milli þrítugs og fertugs.
Hann hafði verið prestur í mótmælendasöfnuði í þeim hluta
heimalands síns, sem eftir heimsstyrjöldina 1914—18 var sam-
einaður Rúmeníu. Hann dró upp í fyrirlestri sínum hörmulega
mynd af þeim snöggu og döpru umskiptum, sem urðu í menn-
ingarlífi og þjóðfélagsháttum þessa fólks, sem skyndilega var
svift tungumáli sínu og menningartengslum við heimaland sitt,
en neytt til að hlíta boði erlendra stjórnarvalda og semja sig
að siðum framandi þjóðar. — En það gat að sjálfsögðu ekki
gengið þegjandi og hljóðalaust að taka frá fólkinu tungu þess
og siðvenjur. Andstaðan hlaut að koma. Og þar stóð kirkjan
fremst í flokki. Rúmenar eru flestir katólskir, en í þeim
hluta Ungverjalands, sem innlimaður var, voru mótmælendur
í meiri hluta. Engin tilraun var þó gerð til þess að hafa bein
áhrif á trúarskoðanir fólksins, en hinsvegar var reynt að fá
prestana til þess að innleiða rúmenskuna í kirkjuna. En til
þess voru þeir ófáanlegir og áttu því í sífelldum útistöðum
við stjórnarvöldin rúmensku. Fólkið sló skjaldborg um presta
sína, og kirkjan varð vörður þess og skjól ekki aðeins í trú-