Kirkjuritið - 01.01.1950, Qupperneq 60

58
KIRKJURITIÐ
presti: Látum einn hafa þessa aðferð til þess og annan hina,
en gleymum því ekki, að hinar mismunandi stefnur innan krist-
indómsins eru eins konar björgunarbátar á hafi mannlífsins,
og látum það ekki henda áhafnirnar á þessum bátum, að þær
kasti grjóti hver til annarrar og sökkvi hver annarri.
Eftir borðhaldið var gengið til kirkju, ekki þó til að hlýða
messu, heldur til að skoða kirkjuna og gripi hennar. Það
finnst ekki sú kirkja í Danmörku, sem ekki á í fórum sínum
alls kyns dýrmæta og fagra gripi, sem gaman er að skoða
og stolt staðarmanna að sýna. Og ósjálfrátt verður manni að
gera samanburð á kirkjunum hér og aðbúnaði þeirra og kirkj-
unum heima. Og það getur verið, að sá samanburður komi
manni til að roðna og finnast menningu þjóðar sinnar gerð
vansæmd með ástandi kirknanna, eins og það er víða. Þegar
maður virðir fyrir sér hinar fögru og stílhreinu dönsku kirkj-
ur, búnar fögrum gripum, frá útskornum prédikunarstólum,
kalkmálverkum um öll loft, til logagylltra djásna svo sem
silfurflúraðra kaleika, og margs kyns skrauts, sem vottar
virðingu safnaðanna fyrir trú sinni og skilning þeirra á að
skapa það umhverfi um helgiþjónustuna, sem lyftir í æðra
veldi, — þá getur ekki farið hjá því, að fram í hugann komi
mynd af hrörlegum timburkirkjum, allslausum, sem kannske
eiga ekki svo mikið sem skírnarfont eða altarisklæði. Og
enn ömurlegri verður þessi mismunur, þegar hitt er vitað, að
fyrr á tímum voru íslenzku kirkjumar mjög vel búnar að
gripum, og ekki síður en kirkjumar í nágrannalöndunum,
áður en það varð tízka að ræna og rupla öllu fémætu frá
kirkjunum og selja úr landi. Og þrátt fyrir endurheimt frelsi
höfum við ekki enn endurheimt stolt okkar og virðingu fyrir
kirkjunum, að ekki sé minnzt á kirkjugarðana. — En kirkjan
í Melby, tiltölulega lítilli og fámennri sókn, bar vott um þetta
stolt og þessa virðingu. Og hversu ég öfunda dönsku prestana
af að fá að starfa í slíku umhverfi og við slíkar aðstæður.
Ekki sízt öfunda ég þá af fögru skírnarfontunum, þessum
stóru, úthöggnu steinbáknum, svo stórum, að dýfa mátti
baminu niður í skírnarlaugina, meðan niðurdýfingarskím tíðk-
aðist í kirkjunum. Það var þá líka um þessa skímarfonta, að
Pétur Palladius biskup gaf hina fögru tilskipan, að presturinn
skyldi sjá um, að vatnið í skírnarlauginni væri sæmilega volgt,