Kirkjuritið - 01.12.1952, Side 34

240
KIRKJURITIÐ
Heyr þá bæn, sem flýr í faðm þinn,
faðir vor.
Fyrir langar, Ijúfar stundir
lof sé þér.
Hvað þú getur verið vænn;
ó, vertu hér.
Við erum bara börn, sem eigum
bænirnar;
þörfnumst okkar elsku föður
alls staðar.
Hjálpaðu okkur, elsku Guð,
á æðsta stig,
að vera sólskins kransa hvirfing
kringum þig.
TUNGLSKIN
Á kvöldi einu köldu snemma vetrar
kom ég heim frá útistörfum mínum.
Vinnustofan var þá mín hin kæra
vafin dimmu. Kyrrt var allt og hljótt.
Gegnum smugu gluggatjalda milli
gægðist tungl frá skírum aftanhimni.
Líkust svip í silfurbláum hjúpi
sveif inn björt og fögur tunglskinsrák,
hitti borð, sem hafði við ég setið,
hitti bók, sem lá á borðinu opin,
hitti blað, sem hafði’ eg síðast skrifað,
hellti björtu Ijósi á þetta allt.
Sál mín varð þá snortin köldum hrolli,
að svona skyldi þögull máni hafa,