Kirkjuritið - 01.04.1954, Page 14

Sálmui.
Lag: Við freistingum gæt þín.
Ég vanmegnast tíðum, því veikur ég bið:
Ó, veit þú mér, Drottinn, þinn hugljúfa frið,
og leið mig úr húmi í Ijómandi sól
og lífga þú blóm, er um frostnóttu kól.
Ég hrekst fyrir stormi um hreggbarða strönd,
því hafið mér byrgir þín skínandi lönd.
Ó, gef þú mér vængi þíns guðlega máls,
að geti ég svifið sem hugsjónin frjáls.
Mig vantar þann kærleik — mig vantar þá trú,
sem verið mér gæti sú örugga brú,
er tengir við himininn hérvistarskeið.
Mér hjálpa þú, Drottinn, á erfiðri leið.
Ég á þó í hjarta mér himneska þrá,
en hafið mig get ekki jörðunni frá.
Ó, þíddu nú klakann, sem kreppir mér að.
— í kærleika vernda þú afsniðið blað.
Ó, lyftu mér, Drottinn, frá dapurri strönd
og dyl þú mér eigi þín sólheiðu lönd.
Og gef þú mér örugga guðsbarna von.
Ó, gjör þú mig, faðir, þinn heimkomna son.
Jón GuSmundsson
jrá GarSi í ÞistilfirSi.