Kirkjuritið - 01.04.1954, Síða 16

158
KIRKJURITIÐ
ur á Gyðingalandi, konum, sem höfðu það sér til ágætis,
eins og margar konur fyrr og síðar, að þær elskuðu án
eigingirni.
Fyrir dögun voru þær komnar út að gröf ástvinar sins,
manns, sem dæmdur hafði verið og líflátinn á smánar-
legan hátt fyrir villutrú og drottinssvik.
Af sínum litlu efnum höfðu þær keypt smyrsl og annað,
er til þurfti. Og nú ætluðu þær að gera það, sem í þeirra
valdi stóð fyrir þennan misþyrmda líkama, allra síðast,
áður en hann hyrfi þeim algerlega sjónum.
En þá fá þær þessa frétt:
Hann ei' ekki hér. Hann er upp risinn.
Hvílík fjarstæða! Hvílík fásinna! hafa menn sagt um
aldirnar, síðan þetta skeði.
Það fannst konunum líka. Þær urðu öldungis forviða.
Þær urðu dauðhræddar og flýðu. Og þetta fannst líka
lærisveinunum fyrst. Lúkasarguðspjall orðar það meira
að segja svo, að þessi orð hafi verið í augum þeirra eins
og hégómaþvaður.
Að ekki sé talað um aðra. Til dæmis yfirvöldin.
Nærri má geta, að menn hafa ekki verið lengi að hrista
af sér þessa fjarstæðu. Yfirvöld hyggnustu þjóðar heims-
ins urðu að kæfa þessa fregn. Og þau hafa ekki verið
lengi að kveða hana niður, þessa fjarstæðu, sem nokkrar
einfaldar sálir, konur og karlar, voru að dreifa út.
*
Það er nú svo. Hvarf þessi fregn eins og þokuslæða
fyrir morgunsól? Þurftu menn nokkuð annað en nudda
stírurnar úr augimum og vakna til fulls til þess að sjá, að
hér var ekkert á ferð annað en draumarugl? Jesús er upp
risinn! Hvílíkt ,,hégómaþvaður“.
En þessi boðskapur hvarf ekki. Hann gerðist undirstaða
nýrrar lífsskoðunar, sem barst eins og eldur í sinu út um
löndin. Hér var einmitt komið það, sem mennimir voru
að leita að, — innstu þránni svalað.