Kirkjuritið - 01.12.1954, Side 9

HUGLEIÐING
431
Ur fra einni kynslóð til annarrar, og þar með er sýnd sú
mikilsverða staðreynd, að barnseðlinu er jólaboðskapurinn
skyldastur. Margur gefur bernskujólunum þessa játningu:
„Aldrei skyn né skilningskraftur minn
skildi betur jólaboðskapinn.“
En með þessari játningu erum við komin að uppsprettu
Jólanna sjálfra, hinna fyrstu jóla. Af himnum ofan komu
Þau og fæddust í hjarta fátækrar, umkomulausrar móður.
Hún, sem átti ekkert nema ást hjarta sins, fékk til varð-
veizlu hina dýrustu gjöf heimsins.
Og frá henni barst gjöfin mikla til barnanna og berst
eun í dag frá einu barni til annars. Það er ekki hægt að
flytja þau eftir öðrum leiðum. Sá, sem sjálfur er fátækur
°g umkomulaus, hefir hæfileika til að þiggja. Og þegar
sá, sem harðnað hefir í stríði æviáranna, gengur á jólunum
inn í helgidóm bernskuminninganna, verður hann sjálfur
boðberi frelsarans og finnur, að frá honum er bezta gjöfin
til að gefa, í honum er innsta þrá lífsins, friður og kær-
leikur.
Allar gamlar íslenzkar jólafrásagnir eiga eitt sameigin-
legt. Ljósadýrðin, hreinleikinn, tilbreytnin öll orkaði
bannig á hugi manna, að allir fundu, að þeir voru auðugir
°rðnir í fátækt sinni. Hátíðin hóf þá upp úr fábreytni
hversdagslífsins.
En á þessari jólahátíð, sem nú er að koma, finnst mér
sérstök þörf að bera fram þá bæn, að við finnum öll til
fátæktar okkar í óhófi allsnægtanna.
Ef jólin eru að koma, verðum við líka að koma á móti
Þeim og mæta þeim á þeirri leið, sem þau fara sjálf.
*
KIRKJURITIÐ
oskar lesendum sínum og landslý'S öllum gleSilegra jóla.