Kirkjuritið - 01.12.1954, Side 32

454
KIRKJURITIÐ
Það er eins og allir, sem kynnast honum, keppist um
að vera vinir hans, og gera honum hvern þann greiða,
er framast mátti.
Hann hefir hlotið þegar á unglingsárum að búa yfir
fágætum hæfileika til að umgangast aðra og vinna hylli
þeirra, traust og samúð, jafnt yfirboðara sinna og félaga.
Þeir Skálholtsfeðgar, biskuparnir dr. Finnur og dr. Hannes,
hvor af öðrum og báðir í senn, gerðu allt, sem unnt var,
til að styðja að frama Jóns Þorlákssonar og ljá honum
brautargengi sitt, þegar mests við þurfti síðar. Og skóla-
bræður hans og æskuvinir héldu margir við hann órofa-
tryggð alla tíð og sýndu það í ýmsu. En þar má óefað
telja fremstan í flokki Halldór Hjálmarsson, sem beint
vann að skáldfrægð hans, eins og síðar verður getið.
Og þessir persónutöfrar verða aldrei viðskila við séra
Jón Þorláksson. Hvar, sem hann fór, varð hann brátt
umkringdur af þeim, sem vildu honum vel. Er þetta ekki
sízt augljóst, er hann á miðjum aldri kemur í nýtt og
algjörlega framandi byggðarlag. Ekki varð mannheill hans
minni þar en annars staðar. Hér hafa vafalaust vegið
mikið fjölþættar og einstæðar gáfur hans, andlegt fjör
og meðsköpuð glaðværð, sem að visu gat á stundum brot-
izt út í allnöpru háði, en þó oftar miklu á saklausan hátt
og hefir hlaðið umhverfi hans viðfelldnum og notalegum
blæ.
En mestu hefir ráðið um vinsældir séra Jóns Þorláks-
sonar, að hann var sjálfur óvenju grandvar í öllum skipt-
um við aðra og mátti þar ekki vamm sitt vita, einarður
en undirhyggjulaus, drengur svo góður, að allir gátu borið
til hans traust og hlýju.
Jón Sigurðsson, forseti, sagði líka um þennan fræga
Arnfirðing: ,,Því mannelska og hjartagæzka og græsku-
laust gaman hefir verið ríkast í skaplyndi hans, þegar
hann mátti njóta sin.“ (Ljóðm. II. Formáli.)
Það er athyglisvert, að beint úr Skálhoitsskóla er Jón
Þorláksson sendur inn á ríkasta heimili landsins og í þjón-