Kirkjuritið - 01.04.1961, Blaðsíða 5

Kirkjuritið
147
Vér kveðjum þann mann, er var sendur aj GuSi. Á hent-
ugum tíma kom þessi maður fram til þess að fylgja æskunni
inn í Guðsríki. Þetta var ævistarf hans, að kalla á menn og
segja: „Beinið sjónum yðar að ljósinu. Snú þú við. Þú skalt
hverfa frá myrkrinu og stefna að ljósinu".
Sjálfur horfði hann á ljósið. Ljósið leiftraði í kring um
hann. Snemma ævinnar var hann handgenginn hinu heil-
aga, er hann lærði að biðja sem bam við móðurkné. Man
ég ljúflyndi og bros elskulegrar móður hans. Af henni gat
ungur sonur lært að leggja allt í hönd Drottins.
Æskuárunum var fagnað. Námið var stundað hér og er-
lendis. I Kaupmannahöfn sá hann skæra birtu streyma frá
hinu sanna ljósi. Kvöld eitt kom hann niður í kjallara í
samkomuhúsi, er Bethesda nefnist. Þar var hópur drengja
og unglinga. Samkomunni var stjórnað af ungum guðfræði-
kandídat, Olfert Ricard, er síðar varð hinn víðfrægi prédik-
ari og æskulýðsleiðtogi. Á þessum stað ljómaði dýrð Drott-
íns. Fri&rik horf&i hugfanginn á hina himnesku sýn. Drott-
mn kallaði á hann, og upp frá því var honum þetta ljóst:
>>Ég er sendur af Guði til þess að vitna um ljósið“. Nú gat
hann sagt: ,,Ég leit til Jesú, ljós mér skein, það ljós er nú
mín sól“.
Upp frá þessu helgaði hann Drottni líf sitt og starf, og
starfið hefir alltaf helgazt af þessari játningu: Lífið er mér
Kristur. Mitt líf er sjálfur hann.
Páll postuli sagði við Agrippu konung: ,,Ég gjörðist eigi
ohlýðinn hinni himnesku vitrun“. Sjáum vér ekki einnig starf
séra Friðriks í ljósi þessara orða?
Nær því 64 ár eru liðin frá því Friðrik kom heim frá
Kaupmannahöfn. Þegar í stað hóf hann starfið, og það sást
þá og fram að síðustu stundum ævinnar, að hann var hlýð-
mn hinni himnesku vitrun. Það sást, að hann var sendur
af Guði.
En hve ég man þá stundir, er sungið var af krafti:
>>Sjáið merkið! Kristur kemur, krossins tákn hann ber.
Næsta dag vér náum sigri, nálæg hjálpin er. Jesús kallar: