Kirkjuritið - 01.04.1961, Blaðsíða 35

Kirkjuritið
177
rétt á sér vegna aldraðs fólks og farlama. Að öðru leyti ná
þær naumast tilgangi sínum — og allra sízt á þeim tíma
dagsins, sem þeim er skammtaður. Eitt er að sitja í kirkju,
annað að hlýða á messu í útvarpi. Útvarpsmessa skapar
ekki þann anda, þann helgiblæ, sem kirkjugangan ein getur
gert — og á að gera. Og þessi hugblær, þessi samstilling
hugans við þá alveru máttar og kærleika, sem veikur mað-
ur og breyskur lýtur í lotning, er veigamesti þáttur guðs-
þjónustunnar. Góð prédikun, hæfilega löng, ásamt fögrum
söng, hjálpar til að skapa þennan hugblæ, þessa samstill-
ingu, eða hvað menn vilja kalla það. Stundardvöl með sjálf-
um sér í musteri Guðs, kirkjunni, á ekki minnstan þáttinn.
Þess vegna er líka mikils um það vert, að sjálf kirkjuhúsin
séu stílhrein og fögur. Öll fegurð göfgar andann og lyftir
huganum hærra. Þarna hefur kaþólska kirkjan löngum staðið
hinni lútersku framar.
Sé þetta rétt — og sjálfum mér er þetta sannleikur, — er
augljóst mál, að útvarpsmessa er sem svipur hjá sjón. Hitt
er þó sýnu verst, að sumir kunna að hafa útvarpið að af-
sökun fyrir því að sækja ekki kirkju, — afsökun bæði gagn-
vart sjálfum sér og öðrum.
Enn er eitt, sem ástæða er til að drepa á í þessu sam-
bandi. Ég held að margir prestar hafi prédikanir sínar helzti
langar. Þeim er að sjálfsögðu ekki öllum gefið að vera góð-
ir ræðumenn. En það þarf meira en meðalmann í ræðustóli
til þess að halda manni hugfangnum í hálfa stund eða leng-
ur. En falli orð prestsins dauð til jarðar, nái þau ekki að
halda huga mínum opnum og vakandi, þá er úti um áhrif-
in, — ekki aðeins af sjálfri prédikuninni, heldur jafnvel af
athöfninni allri. Og hvort mun ekki fleirum fara svo?
En nú ber að hafa í huga þegar rætt er um samband presta
°g safnaðar, að starf prestsins er ekki og á ekki að vera í
bvi einu fólgið, að messa á helgidögum. Hann þarf, ef vel á
til að takast, að vinna meira með söfnuðinum utan kirkju-
Veggjanna en innan, deila kjörum með fólkinu í gleði og
sorg, blanda við það geði — á heimilunum, á mannfundum.
12