Kirkjuritið - 01.04.1961, Blaðsíða 36

178
Kirkjuritið
Hann þarf helzt að hafa persónuleg kynni af hverjum manni,
húsvitja á hverju ári, vera hvers manns vinur og ráðgjafi.
Vel er mér ljóst, að eigi hæfir að gera slíkar kröfur til
presta eins og nú er í haginn fyrir þá búið. Til þess eru
prestaköllin ýmist alltof mannmörg eða alltof víðlend. En
þar fyrir er öldungis víst, að því aðeins ber starf prestsins,
hins andlega tilsjónarmanns, fullan árangur, að honum gef-
ist kostur á að rækja það með þeim hætti, er hér var að
vikið — eða eitthvað svipuðum. Mundi það og reynast mikill
ávinningur báðum aðiljum, presti og söfnuði.
Þrátt fyrir alla yfirborðsmenntun nútímans ætti það að
vera hverju prestakalli fortakslaus gróði, að hafa innan sinna
vébanda menntaðan mann, — svo fremi þó, að hann sé víð-
sýnn og laus við andvana kreddur og alla fordóma. Sönn
menntun er ekki hvað sízt fólgin í víðsýni andans. En slíkur
ávinningur verður að engu, ef prestakallið er það stórt eða
fjölmennt, að prestinum sé fyrirmunað af þeim sökum að
hafa andlegt samneyti við þorrann af sóknarbörnum sínum.
Þjóðinni fjölgar ört. Alls konar embættum, þörfum og ó-
þörfum, fjölgar að sama skapi og meira til. En prestum
hefur fækkað. Vitaskuld hafa samgöngur batnað. Má því
ætla, að nokkur fækkun hefði verið eðlileg. En hvaðan hafa
kröfur um fækkun presta komið? Frá almenningi, frá söfn-
uðunum sjálfum? Ekki hefi ég orðið þess var. Sú ráðstöf-
un hefur komið að ofan, eins og fleiri, án þess að söfnuðir
hafi þar nokkru um ráðið. Hitt er svo annað mál, að í öll-
um stéttum og flestum söfnuðum eru til einstakir hérvill-
ingar, sem enga presta vilja hafa, eða a. m. k. ekki fleiri
en svo, að þeir komist rétt yfir að „husla hræin“. En þarf
þá vígðan mann til að molda mig og þig?
Þessir fáráðu menn eru, sem betur fer, hreinar undan-
tekningar. Því víst er það gullsatt, sem Jakob Thór.
segir, er hann kveður um jökulelfina að —
Einhver beygur orkar því
ailt hvað vökna sokkar,
gegnum þóttan grisjar í
guðræknina okkar.