Kirkjuritið - 01.04.1961, Blaðsíða 15

157
K i r k j u r i t i ð
Ríkir skapsmunir og ýmsir stríðir strengir í stórri sál lutu
sprota meistarans, sem hann unni, konungsins, sem hann
fylgdi. Náðargjöfum fylgja freistingar, því hættulegri sem
þær eru duldari. Séra Friðrik hlaut náðargáfu persónulegra
töfra. Hann vissi um það vald, sem hann gat haft yfir öðr-
um. Það er freisting leiðtogans, að valdið yfir öðrum, að-
dáun og þjónslund fylgismanna verði takmark, óaðgreinan-
legt frá málstað, hann þarf að ráða, vera miðdepill, stjaka
til hliðar, eiga sinn fiokk. Séra Friðrik var hafinn yfir slíkt,
því að hann var hafinn yfir sjálfan sig. Hann átti aldrei
neitt inni hjá neinum, ekkert tillit, enga fylgispekt, enga þökk.
Hann gleymdi engum, sem á vegi hans varð, gleymdi
vart nokkru andliti né neinu nafni, þeir áttu fyrirbæn hans,
hann bar þá fyrir brjósti alla drengina sína, tímanlega og
eilífa velferð þeirra. En þeir, sem hurfu úr augsýn og fóru
sina leið og virtust alveg gleyma honum, einnig þeir áttu
hann alltaf óbreyttan, fundu hann óbreyttan, ef þeir hitt-
ust á ný, fundu sama opna faðm, sama glaða, skuggalausa
þel. Að vera í senn jafn gagntekinn af lífsköllun og hann var
og þó svo hátt hafinn yfir allt persónulegt, verður þeim ein-
um auðið, sem komast næst því að deyja sjálfum sér og lifa
Kristi, og það var leyndarmál séra Friðriks.
Upplag hans og köllun hnigu í einn farveg, en köllunin
og hlýðnin við hana gerðu hann það, sem hann var.
Það hefur verið með réttu sagt, að menn þurfi ekki að
vera mikilmenni að gerð til þess að gefast miklum málstað
og vaxa við það sjálfir langt fram úr því, sem ella hefði orð-
ið. Þó sker það meira úr um manngildi en annað, hvort sem
æenn eru smærri eða stærri í sniðum, hvaða sýnir þeir sjá,
kverju þeir ganga á hönd.
Séra Friðrik gekk Kristi til handa og lifði honum. Fyrir
það er hann mestur, það var hans tign, það er æðsta, hin
eina, vegsemd manns. Og nú er Kristur Jesús vegsamlegur
orðinn fyrir hann, í lífi og dauða, skinið af dýrð Drottins
lýsir af lífsferli hans og vér lútum því og þökkum það. Hann
gat sagt við Drottinn sinn: