Kirkjuritið - 01.04.1961, Blaðsíða 13

K i r k j u r i t i ð
155
Vér, sem áttum samleið með honum hér á jörð, lengur
eða skemur, höfum alltaf og munum æ til hans hugsa á
þennan eina veg: Lofaður sé Guð! Lofaður sé Guð, að ég fékk
að kynnast séra Friðrik, það var ríkuleg, andleg blessun,
það var himnesk náð. En ég mæli ekki hér fyrir munn ein-
stakra vina eða unnenda, heldur kirkjunnar hans, og henn-
ar eftirmæli eru og verða um ókomnar tíðir: Lofaður sé
Guð, sem gaf oss blessaðan mann, blessaðan fyrir Krist og
í Kristi.
Vér menn metum ekki allt sem skyldi og þökkum seint
svo sem ber. En hér var það ljós á stiku sett, sem lýsti öllum
í húsinu, fékk ekki dulizt. Þjóðin sá það öll, naut þess öll.
Því skyldi hún, ásamt kirkju sinni, vegsama föðurinn í himn-
unum, muna vel, meta maklega og þakka öll.
Þegar rakin verður saga þjóðar vorrar á þessari öld, verð-
ur kirkjusagan ekki mikil að vöxtum hlutfallslega, saman
borið við það, sem áður var stundum. Það varð svo margt
til tíðinda í málum landsins, mikið og minnisstætt. En snauð
var hún ekki andlega, íslenzka kirkjan á 20. öld. Það var
lífsveigur enn í öldnum meiði, sá andi, sem hér er skilinn
við duft sitt, er ærinn til vitnis um það. „Vor feðra trú enn
tendrar ljós í trúum hjörtum eins og fyrr“.
Hér er hvers konar mannjöfnuður fjarri oss öllum. En
ef öldin á eða eignast aðra, sem verðskuldi sambærilegar
þakkir og ekki miður rökstudda lotningu, þá er vel og Guði
sé lof því framar.
Eitt er víst: Kirkjan átti á efans öld örugglega einn, sem
enginn leyfði sér að efast um, þar var eitthvað satt og heilt
°g trútt og óvéfengjanlegt, persónuleg gagntaka, brotalaus
i grunn niður, virkileg snerting við hið eilífa, sannur þegn-
skapur við konung krossins. Lofaður sé Guð.
Hann vegur þungt, séra Friðrik, hann einn á móti öllu
hinu, sem kann að vera léttvægt og smátt, á móti smæð vor
allra hinna. Svo mikið þáði hann af Drottni vor allra, slíkt
veitti hann af nægtum hans.