Kirkjuritið - 01.01.1962, Síða 32

KIRKJURITIÐ
26
setja sig. Ég hef séð margt á þeim átta árum, sem ég hef þ jónað
hér, en það sem nú blasti við mér, snart mig inn að lijarta-
rótum. Djúp þögn var yfir hópnum. Engir þekktust. Engir
töluðust við. En örlög allra voru hin sömu. Þeir hiðu með þolin-
mæði, unz einn eftir annan var afgreiddur. Þeir vissu, hvað
að baki hí. En livað var framundan? Þegar í aprílmánuði
1957 höfðu forsætisráðherrar fjögurra þýzkra landa kallað
flóttamannastrauminn þjóðfélagslega hættu (Nazionele Kata-
strophe). Nú er flóttamannastraumurinn meiri en hann liefur
nokkru sinni verið síðan 1953, en hver lætur sig skifta þessa
þjóðfélagshættu? Vér göngum til guðsþjónustu, og vér ger-
um það, eins og allt geti gengið sinn vana-gang, og muni
lialda áfram að ganga sinn vana-gang, meðan hundruð og þús-
undir manna knýja á dyr vorar og leita hælis“. Síðan lieldur
presturinn áfram ávarpi sínu með brennandi ósk um meiri
hjálp, andlega og efnislega, flóttafólkinu til handa.
Ef litið er á störf og stéttir flóttafólksins, kennir þar margra
grasa, en all-margt liefur verið ])ar um iðnaðarmenn og bænd-
ur, auk menntamanna af ýmsu tagi. Meðal liinna síðastnefndu
eru flestir kennarar, þá verkfræðingar og tæknimenntaðir
menn, og í þriðja lagi stúdentar og námsmenn. Nokkuð liefur
verið um lækna, en prestar fáir eða engir. Kirkjustjórn liinn-
ar evangelisku kirkju, sem nær bæði vfir söfnuði Austur- og
Vestur-Þýzkalands hefur lýst því yfir, að prestar, sem flýji
frá söfnuðum sínum austan við járntjaldið, fái enga fyrir-
greiðslu eða bjálp til að komast að kirkjulegu starfi í Vest-
ur-Þýzkalandi. Séð hef ég, að í safnaðarblaði einu frá Aust-
ur-Þýzkalandi er þessu mjög fagnað, og skorað á heilbrigðis-
yfirvöldin að taka sömu stefnu gagnvart læknum, sem fari
frá siúkrahúsum eða læknisembættum, án þess að nokkur
trygging sé fyrir því, að aðrir taki við.
Eftirtektarvert er það, að meir en lielmingur flóttafólksins
er ungt fólk, innan við 25 ára aldur. Eru þar meðtalin börn
og unglingar, sem fylgjast með foreldrum eða eldri systkin-
um, en mikið er um unga menn á herskyldualdri og námsfólk.
Sjálfsagt má ganga út frá því, að unga fólkið sé kjarkbetra
en liið aldraða, við að taka sig upp og leita nýrra heimkynna,
og einkennir það í rauninni alla fólksflutninga fyrr og síðar.
Eins og áður er á minnzt, er Vestur-Þjóðverjum mikill