Kirkjuritið - 01.01.1962, Blaðsíða 38

32
KIRKJURITIÐ
bæði í æskulýðsfélafii kommúnista og í kirkjunni. Mér var
svarað, að í Austur-Þýzkalandi væri örðugt að samríma þetta
sökum þessa áróðurs, sem ég gat um, og einnig vegna liins,
að sjálf félagsstarfsemin rækist á. Ég spurði, hvort ungling-
arnir gætu þá ekki komið á sunnudögum til messu eða sunnu-
dagaskólastarfs, en var svarað á þá leið, að á sunnudögum væri
meðlimum hinna pólitísku æskulýðsfélaga venjulega fyrir-
skipað að taka þátt í einhverju, sem talið væri þjóðhollt starf
fvrir ríkið, t. d. að fara út og safna brotajárni, svo að ég nefni
aðeins eitt dæmi.
Ég gat þess í upphafi, að ég hefði fengið tækifæri til að
heimsækja Austur-Þýzkaland og dvelja þar í nokkra daga.
Naut ég þar mikillar gestrisni, og fólkið var alúðlegt og við-
feldið í framkomu. Ég fór þar í all-langt bílferðalag 1. maí í
fyrravor, og ók í gegnum mörg þorp og bæi, þar sem allt
var fullt af rauðum boröum með áletrunum, sem ætlaðar voru
til örvunar og uppbvggingar. Sumar þeirra voru jákvæð hvatn-
ing til fylgis við friðinn, flokkinn og föðurlandið, en aðrar
neikvæðar, jiar sem ráðist var á hernaðarsinna og kapítalista
vestursins. En ekki minnist ég þess, að hafa séð þar eina ein-
ustu áletrun, sem stíluð væri gegn trúarbrögðum, kristindómi
eða kirkju, og hygg ég þó, að slíkt liefði tæplega farið framhjá
mér. Þar var því ekki að finna staðfestingu á orðum flótta-
fólksins um andstöðu við kristindóminn. — Ég kom til smá-
bæjar eins, þar sem voru þrjár bókaverzlanir. Tvær jjeirra
höfðu kristilegar bækur að yfirgnæfandi meiri hluta, bæði
í gluggum og á sýningarborðum, en fremur lítið af hreinum
kommúnistiskum bókmenntum. Hin jiriðja, sem var minnst,
var mér sagt, að hefði lítið sem ekkert af bókum um guðfræði
eða trúmál, en aftur á móti eitthvað af stjórnmálaritum. Það
var |)ví ekki heldur hægt að marka af þessu, að trúmál ættu ekki
upp á pallborðið í Austur-Þýzkalandi. Ég spurðist því fyrir
um ritskoðunina í landinu. Mér var sagt, að hún færi þannig
fram, að ef rithöfundur vildi gefa út bók, yrði viðkomandi
bókaforlag að láta umboðsmann stjórnarinnar lesa liana yfir,
og stjórnarvöldin ákveða einnig, Iiversu mikið upi>lag má
prenta. Ég fékk j)á hugmynd, að þetta gengi meira út yfir
safnaðarblöð og kirkjuleg málgögn heldur en guðfræðileg
vísindarit. Nú langaði mig að sjálfsögðu að fá að vita álit ein-