Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 17

9æta, hvort hún sé vot, en svo var ekki.
^arnið staðhæfð'i eftir sem áður, að
bellt hefði verið yfir höfuð sér.
Þetta þótti foreldrunum einkennilegt,
er> ihuga þetta ekki frekar. Þeim kem-
Ur hins vegar í hug að fara þá um dag-
lnn til Burrswood með barnið. Þau
9era það og eru viðstödd fyrirbæna-
Saðsþjónustu, þar sem menn gengu
UPP að altarinu til þess að hendur
^röu lagðar yfir þá. Stanburyhjónin
Qanga einnig upp að altarinu með
^iisabetu til þess að láta leggja hend-
Ur yfir hana. Hún var afar langt leidd,
°9 þessu veittu margir eftirtekt, sem
V|ð voru staddir. En er þau hjónin og
^lisabet snúa til sætis síns aftur er
°rðin gjörbreyting á. Barnið hefir feng-
r°3a f kinnar og útlit þess er með
ullt öðrum hætti en áður. Hér gerðist
^raftaverk.
^oreldrarnir fóru nokkrum dögum
eftir að þetta gerðist á sjúkrahúsið
attur með barnið eins og um hafði
Verið talað. Það, sem þar kom í Ijós
V|® rannsókn á barninu, var það, að
Un var að læknast af hvítblæðinu.
etta var hið mesta undrunarefni lækn-
Ur|um. Elisabeth varð heilbrigð.
þessa sögu sögðu mér margir í
Urrswood, og ég hefi enga ástæðu
1 að rengja hana. Nú er Elisabeth
frisk
ieik;
°9 dugleg telpa, sem við sáum
a sér þarna á túninu í Burrswood.
það, sem mér þótti eftirtektarvert við
essa sögu var það, að foreldrarnir
ekk^ el<l<ert 9efið sig að trú, og þá
1 bænariðju eða neinu þess hátt-
ar
en
, — konan í næsta húsi, sem
____u hjón þekktu eiginlega ekki neitt,
þ hafði fylgst með hjónunum og
arr>inu og Sá hvað þeim leið. Hún
hafði beðið fyrir þeim án afláts. At-
burðaröðin er augljós.
Frásagnir af kraftaverkum heyrði ég
fleiri á þessum stað, en svona skyndi-
legar lækningar eru sjaldgæfar —
mjög sjaldgæfar — og slíkum krafta-
verkum er ekki haldið á loft í auglýs-
ingaskyni, eins og ég nefndi áðan, en
mörg dæmi eru um hægfara bata og
geysifjöldi dæma er um það, að fólk,
sem ekki hlaut bata við meini sínu á
líkamanum, það hlaut hins vegar
,,heilsu“. Þarna var fólk, sem bar mein
sín í slíkri trúargleði, þakklæti og friði
við Guð og menn, að það var mikil
reynsla að kynnast því, og þeim vitnis-
burði um mátt og miskunn Guðs, sem
þetta fólk var í sjálfu sér. Þannig er
það þó oft, að þeir sjúku eru oft ,,heil-
brigðari“ en þeir, sem heilbrigðir eru
— eða ættum við fremur að segja
frískir og hafa allt til alls.
A5 bera þjáningar með öðrum
— Ég minnist þess, síra Karl, þegar
Marina Chavchavadze kom hér, að hún
ræddi um lækningar á mjög líkan hátt
og þú varst að nefna áðan. Hún sagði
eitthvað á þá leið, að þau í Burrswood
teldu mikilvægast alls, að sjúklingur-
inn eigi samfélag við Guð eða eignist
samfélag við Guð. Hún nefndi einnig
þann vanda, sem þeir ættu við að etja,
sem ekki hlytu bót meina sinna og
ástæður þess gætu verið margvíslegar,
en oft sú, að þegar beðið væri um
lækningu, þá væri sjúklingurinn e. t. v.
alls ekki reiðubúinn til að framkvæma
vilja Guðs — eða fjölskylda hans væri
ekki reiðubúinn. Mér skiidist einnig,
175