Kirkjuritið - 01.09.1976, Síða 28

— Þetta þótti sr. Hans Thorgrímsen —
og flestum fulltrúum safnaðanna í
North-Dakota, — fyrrverandi söfnuð-
um sr. Páls Þorlákssonar, — ekki
koma til mála, — og héldu því fast-
lega fram, að það væri gagnstætt
kenningu Páls postula. Hins vegar var
því haldið fram af ýmsum norðan-
mönnum, — þ. á. m. sr. Jóni Bjarna-
syni, að kristnir menn mundu frjálsar
hendur hafa í þeim efnum. — Eftir all-
langt þref var gengið til atkvæða um
þessa umdeildu grein, — og greiddu
18 fulltrúar atkvæði með henni — en
8 á móti. Tveir greiddu ekki atkvæði
— og einn var ekki á fundi.
Því næst var ákveðið, að þegar
grundvallarlög þessi hefðu verið rædd
í söfnuðunum, — skyldu fulltrúarnir
skýra sr. Jóni Bjarnasyni frá úrslitun-
um. Var honum falið að kalla saman
fulltrúa frá öllum þeim söfnuðum, er
samþykkt hefðu grundvallarlög félags-
ins — til hins fyrsta ársfundar þess,
er haldast skyldi í Winnipeg.
Fundarboðið er dagsett 24. apríl
1885 og birt í 49. tölublaði Leifs, 2.
árgangi. Skyldi fyrsti ársfundurinn
haldinn í Winnipeg 24. júní og næstu
daga, — og er skorað á þá söfnuði,
er ekki höfðu þegar gengið í félagið
að gera það hið bráðasta.
Samkvæmt fundarboði þessu koma
svo fulltrúar saman í Winnipeg í húsi
hins íslenzka Framfarafélags á Jóns-
messu, — afmælisdegi Jóhannesar
skírara. Fyrir þingsetningu fór fram
guðsþjónusta, þar sem sr. Jón Bjarna-
son prédikaði og lagði út af Lúk. 1.5—
17 og 57—80. — Hvað mun sveinn
þessi verða? — spurðu menn við fæð-
ingu Jóhannesar. — Hvað mun úr
þessum nýfædda kirkjulega félagsskap
verða? — spyrja menn nú.
Það var efni ræðunnar. — Þar segir
sr. Jón m. a.: ,,Hvar stendur þjóðflokk-
ur vor hér í landinu að einum manns-
aldri liðnum? Ef heill hópur manna
af vorri þjóð verður þá orðinn guðlaus,
ef íslendingar hundruðum eða jafnvel
þúsundum saman verða þá staddit
hér — sundurtættir, — í andlegri og
líkamlegri dreifing, — eftir að lýður
sá, sem nú er fullorðinn, — er hnig-
inn til moldar, — kristindómslausiL
trúarlausir, guðlausir, endurlausnar-
lausir í heiminum, — í hinu jarðneska
útlegðarlandi, — til hvers hefði Þa
verið fyrir almenning að hafa flutt
heiman af Islandi? Væri þá ekki betra,
að allir hefðu setið kyrrir í hinni örð-
ugu baráttu við harðindin og við hið
ófullkomna atvinnu- stjórnar- og kirkju-
lega frelsi heima og aldrei litið þetta
auðuga frelsis- og framfaraland?
Vér vitum, að þessi nýmyndað'
kirkjufélagsskapur vor hlýtur að mæta
óteljandi mótspyrnum: Fátækt almenn-
ings, fámennið í söfnuðum vorum, fa'
menni þjóðar vorrar yfir höfuð, ""
sundurlyndisandinn og flokkadráttar-
tilhneigingin, heimskan og hleypidóm-
arnir, sjálfræðisandinn og sérgæðingS'
skapurinn, — en umfram allt skortuf
á áhuga um sín sáluhjálparmál, —- erU
sker, sem frjálsri og nýmyndaðri kirkJu
hlýtur að verða mjög hætt við a®
stranda á. — Utanaðkomandi hættur
eru margar og miklar, en hættur Þ06^’
sem upp munu koma í voru eig,n
skauti, eru ennþá fleiri.
En ef kirkjufélag vort, sem Iíkle0a
er minnst allra kirkjufélaga, sem enn
hafa stofnuð verið í þessu landi,
186