Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 64

kvæmlega eins og frá er skýrt, þá
er hann ekki fjarri því, sem vakti fyrir
Jóhannesi og ef til vill hinum guö-
spjallamönnunum líka. Þaö er óhrekj-
anleg staöreynd, að einmitt þannig
voru áhrif Jesú á samtíðina og þau
hafa haft hina víðtækustu þýðingu.
En fleira mætti segja um sannleiks-
gildi þessara sagna, þótt raunar skipti
ekki eins miklu máli og margir vilja
vera láta, hvort þær eru nákvæmlega
réttar eða ekki. Eru kraftaverk „óhugs-
apdi“? Vafasamt er að fullyrða slíkt.
Aragrúi nýrra uppgötvana um eðli
anda og efnis torveldar oss mjög að
segja til um, hvað er mögulegt og hvað
ekki. Hvað sem því líður, er flestra
manna mál, að „kraftaverk gerist
ekki“. Auðvitað gerast þau ekki við
venjulegar kringumstæður. En megin-
atriði guðspjallanna er einmitt þetta:
kringumstæður allar voru langt frá því
að vera venjulegar. Menn urðu vitni
að hlutum, sem voru vægast sagt ó-
venjulegir; aldrei hafði slíkt áður gerst
og aldrei myndi það framar gerast.
Nýtt tímabil í samskiptum Guðs og
manns var að hefjast. Að skilningi
Nýja testamentisins var kraftaverk
ekki fólgið í því, að náttúrulögmálin
væru brotin. Fólk hefði lítið botnað í
slíku til forna. Kraftaverk þýddi miklu
fremur einkennilegur atburður, sem fó!
í sér óræk merki um tign og nálægð
Guðs. Ef vér hefðum verið nær, hefð-
um vér mjög líklega fundið „vísinda-
lega“ skýringu á því, sem fyrstu,
kristnu mennirnir töldu kraftaverk. Og
ekkert mælir á móti því að nýta þá
þekkingu, sem vér búum yfir, á eðli
og meðferð líkamlegra og andlegra
sjúkdóma, til þess að útskýra lækn-
222
ingarnar, sem guðspjöllin greina frá.
En þótt svo sé, getum vér seint fundið
skýringu á þeim þætti viðburðarins,
sem gerði hann þess virði að festa á
bók, — þeim feikilegu áhrifum, sem
„fingur Guðs“ hafði, svo gripið sé til
líkingar Jesú sjálfs.
Með ofanskráðu hefur verið reynt
að svara þeirri athugasemd, að krafta-
verkafrásagnirnar í guðspjöllunum
dragi úr gildi þeirra sem fræðirita.
Vissulega eru þau fyrst og fremst
trúarrit frumkirkjunnar. En þessi trú
geymdi ósvikna sögulega minningu-
Án þeirra atburða, sem minnst var,
hefði trúin aldrei vaknað. Hitt þarf eng-
an að undra, að þessi minning inni-
hélt ýmislegt óútskýranlegt. Slíkt er
eðli málsins samkvæmt.
Ef vér gerum þá ráð fyrir, að hér
séu frásagnir, sem taka má alvarlega*
og þó ekki gagnrýnislaust, af hlutum,
sem gerðust í raun og veru, þá skul-
um vér gefa gerð þeirra og byg9'
ingu ögn meiri gaum. Þá munurn vér
komast að fleiru um eðli þeirra. Burt
séð frá því, sem er ólíkt með þeim,
verður vart sameiginlegra einkenna og
mynsturs í vefnaði allra fjögurra guð'
spjallanna. Athugull lesandi tekur
fljótlega eftir því, hve lokaartiðum sög-
unnar eru gerð rækileg skil: handtök-
unni, réttarhöldunum, krossfesting'
unni og því, sem fer næst á undan og
eftir. Væri guðspjall sama og „ævisag3
Jesú“, þá væri slík ofáhersla á síðustu
dögum ævi hans út í hött. En það er
alveg greinilegt, hvað höfundarnir setla
sér. Þeir gera eins mikið úr sögulok'
unum og þeir geta, vegna þess að ÞaU
eru mikilvæg.
Nú er ekki óeðlilegt, þótt málalykf|r