Kirkjuritið - 01.09.1976, Síða 81

11
^rottinn, sem á þennan hátt kemur til
■ýðs síns í mœtti heilags anda, er Drott-
lnn dýrðarinnar. í athöfn evkaristíunn-
ar hljótum vér forsmekk gleði hinnar
kornandi aldar. Fyrir umsköpun Guðs
Qnda verður hið jarðneska brauð og
V|n hið himneska brauð (manna) og
hið nýja vín — fagnaður hinna síðustu
hma fyrir hinn nýja mann: efni hinnar
fyrstu sköpunar verða pantur og frum-
9roði nýs himins og nýrrar jarðar.
12
^ér hyggjum að vér höfum náð sam-
°mulagi í aðalatriðum um kenningu
evkaristíunnar. Enda þótt vér höfum
Verið háðir þeirri venju, sem vér höf-
ern iðkað til þessa og höfum með
Psssum sama hœtti látið í Ijós trú
0 kar um evkaristiuna, þá erum við
Sannfcerðir um það, að sé eitthvað,
Sem við höfum ekki getað náð sam-
omulagi um, þá muni það verða út-
iáð á grundvelli þess, sem hér hefir
Ver'ð í Ijós látið. Vér vitum um ýms-
ar guðfrœðilegar skoðanir innan
beggja kirkjudeilda vorra, en við höf-
um talið það takmark vort að finna
leið til samkomulags handan kenn-
ingarlegs ósamþykkis í fortíð. Það er
von vor, er vér lítum á það sam-
komulag, er vér höfum náð um trú
vora varðandi evkaristíuna, þá muni
þessi kenning, sem hér er framsett
ekki verða hindrun fyrir þeirri einingu
sem vér sœkjumst eftir.
TIL ATHUGUNAR
1) Fornkirkjan notaði oft orðið fórn, þegar hún
lét í Ijós þýðingu dauða og upprisu Krists.
Með Gyðingum var fórn hinn hefðbundni
háttur til samfélagsins við Guð. Páskamáltíðin
var t. d. samfélagsmáltíð. Friðþœgingarhátíðin
var dagur afplánunar eða friðþœgingar; sátt-
málinn gjörði samfélag manna við Guð mögu-
legt.
2) Orðið transubstantiatio er almennt notað i
Rómversku kirkjunni til þess að láta í Ijós þá
verkan Guðs í evkaristíunni, sem breytir hinum
innri veruleika efnanna. Þetta hugtak œtti að
skilja þannig, að það staðfesti raunveruleik ná-
lœgðar Krists og hina leyndardómsfullu og rót-
tœku breytingu, sem á sér stað.
í samtíma rómversk- kaþólskri guðfrœði felur
þetta hugtak ekki í sér, hvernig þessi breyting
verður.
239