Jörð - 01.07.1944, Qupperneq 45

komnir frani nema „Hulda“. Með þessar fréttir varð hún
að fara heim, móti rigningu og roki, sem var svo mikið,
að hún varð að teyma hestinn. Það var erfið heimför.
En þannig eru i óteljandi mörgum tilfellum örðugleik-
ar sjómanhskonunnar og sjómannsins samantvinnaðir sem
tvær síður á einu Idaði.
Morguninn eftir var send frá símstöðinni fregn um, að
„Hulda“ hefði komizt heilu og höldnu i höfn á fsafirði.
Þannig lauk þá erfiðleikunum að þessu sinni. En þrátt
fyrir sí-endurtekin svipuð atvik, hefur enn ekki fengizt
sími lagður milli Þingevrar og Hvamms, til þess að stvtta
svolítið biðstundir sjómannskonunnar, en þar munu þær
oftast vera 8—10.
Með þeirri ósk og von, að sem flestum sjómönnum og
sjómannafjölskyldum auðnist að yfirstíga örðugleikana
og vaxa með þeim, enda ég Jjessar línur.
VIÐHORFIÐ TIL ÚTLANDA
Frh. af bls. 147.
stjórnmálaflokkanna og gersamlega ósamboðið þeirri stétt, er ætti
að hafa betri aðstöðu en allur almenningur til að sjá í gegnum
yzta borðið á hinu stóra nýja viðfangsefni: að marka stefnuna, á
þessum tímamótum, í viðhorfi þjóðarinnar gagnvart útlandinu.
Vér stöndum ekki bezt vörð um íslenzkt þjóðerni og íslenzka
menningu ineð hræðslu og harðbalahætti, tortryggni og smásálar-
legum dylgjum gagnvart vinveittum þjóðum, þó að stórveldi séu.
Hættur! Jú, það eru liættur samfara því að lifa, — en frjálsborin
þjóð skríður fyrir það ekki í neina skel. Enda mun það mála sann-
ast, að hjartanlegur frjálsmannleiki og samúð við aðra aðila, sam-
fara árvekni, sé hættuminnsta aðferðin til að lifa. Oryggi Islands
er — stundlega skoðað — fólgið i einlægri vináttu við þær þjóðir,
sem vér eigum mest undir. Þær hafa sýnt og sannað, að ekki stendur
á þeim. Þá megum vér ekki vera þau lítilmenni að þora ekki að taka
vináttu þeirra.
I grein Kristmanns Guðmundssonar hér að framan, er óbeinlínis
sýnt, hvað það er, sem gengur að stúdentum þessum. Það er eðli-
leg vanmetakennd hinnar langsmæztu fullvalda þjóðar, eftir alda-
langa. einangrun og kúgun, — sem þessir aðilar eru einmitt, öðr-
um fremur skyldir til að leiða þjóðina út úr, en eru sýnilega sjálfir
haldnir mörgum „ólærðum" manninum fremur.
Jörd 187