Jörð - 01.07.1944, Qupperneq 50

þeirri niðurstöðu, að unnnæli mín séu að eins óhjákvænii-
leg ályktun af trú vorri á Guð. Og ef þú vilt taka eilít-
ið á þér og hugsa, þá muntu ekki síður leggja eyrun við
eflir Guðs orði, þegar þú lieyrir þá áhda tala, er stærst-
ir hafa verið meðal lærisveina Jesú Krisls. Eða hvort
finnst yður, áheyrendur góðir, eigi eftirfarandi ummæli
Páls poslula í 1. kap. Rómverjabréfsins heimfæranleg
upp' á hámenningarþjóðir nútímans, þótt vér að vísu
vonum innilega, að eldraun, sú, sem þær eru nú stadd-
ar í, verði þeim hreinsunareldur, en ekki helvítis. Postul-
anum farast þannig orð: „.... Hið ósýnilega eðli Guðs,
hæði hans eilífi kraftur og guðdómleiki, er sýnilegt frá
sköpun heims, með því að það verður skilið af verkun-
um. Mennirnir eru því án afsöknuar, þar sem þeir lmfa
ekki, þó að þeir þekktu Gufí, vegsamafí hann eins og Gufí
og þakkafí honum, heldur gerzt hégómlegir í hugsunum
sínum. Þeir kváðust vera vitrir, en urðu heimskingjar.“
Enn spyr ég, landar góðir: Höfum vér íslendingar
sýnt nokkurn verulegan lit á því, að þakka Guði hina
góðu líðan og afkomu (svo að ekki sé lagst dýpra í spurn-
ingunni) ? Hefur horið á því í félagslifi voru eða í hlöð-
unum, að nafn Guðs væri vegsamað, — þó aldrei væri
nema óbeinlínis? Hefur fólkifí, mefí ríkisstjórn og afíra
leiðandi menn í fararbroddi, fgllt kirkjurnar — fyrst og
fremst kirkjukrýli liöfuðstaðarins — til að tjá Drottni
vegsemd og þakka honum, hiðja um upplýsingu, styrk,
náð, handleiðslu, hlessun á liinum einstöku örlagatímum?
Hverjum skyldi ekki verða það fyrir, að þakka Guði,
ef hann sjálfur eða harn hans eða annar ástvinur slyppi
á undursamlegan liátt undan snjóflóði eða öðru stór-
slysi? Þakkarefnið er hér alveg sambærilegt, þó að hlífðin
komi ekki fram á jafnskyndílegan hátt, en þá aftur á
móti í miklu stærri stíl. Ivg er ekki óhræddur um, að oss
fari unnvörpum likt og hinum níu í dæmisögunni: oss
verði ekki fvrir að „gefa Guði dýrðina".
192
JÖIU>