Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 12

78
SYRPA
um. Og þaS bar viS, aS hann henti sár fram af all-háum klett-
um og kom standandi niSur, en hann hafSi þá yfir sé svarta kápu,
sem þandist út þegar hann stökk, og líktist tveimur stórum vængj-
um langt til aS sjá. En lang-oftast stóS þessi maSur úti í miSjum
læknum, sem rann eftir dalnum. Þar var hann oft meirihluta
dags, þegar gott var veSur, og jós upp sandinum úr lækjar-far-
veginum, eins og óSur væri. — Þetta og margt fleira kynlegt og
afkáralegt sáu lndíánar mann þenna gera; og komust þeir aS lok-
um aS þeirri niSurstöSu, aS hann væri bandóSur meS köflum,
og gæti af honum staSiS hinn mesti háski.
YfirmáSur löggæzluliSsins lagSi aS vísu ekki svo mikla trú
á þessa sögu og bjóst viS, aS hún væri aS minsta kosti nokkuS
orSum aukin, og aS hinn hvíti maSur, sem Indíánar hræddust svo
mjög, væri blátt áfram málmnemi, ef til vill dálítiS sérvitur og
undarlegur; eti þrátt fyrir þaS áleit yfirmaSurinn þaS skyldu
sína, aS senda tvo menn til þess aS rannsaka þetta út í yztu æsar,
og flytja mannínn til bygSa, ef hann var brjálaSur. Og var
Ingólfsson og annar maSur( Morris aS nafni, valdir til aS takast
þessa ferS á hendur. LögSu þeir af staS ríSandi um miSjan
septembermánuS; og voru rúmar tvö hundruS mílur enskar frá
lögreglustöSvunum og í dalinn, sem þeir áttu aS fara til. Lá leiS-
in aS mestu yfir eySisléttur og skóglausa hóla. En þar var nóg
á þeim árum um visunda og fugla, og var því hægt aS veiSa sér
nægilegt til matar á þeirri leiS, einkum snemma á haustin. Enda
lögSu þeir Ingólfsson og Morris af staS meS mjög lítiS nesti, en
því meira af skotfærum. Gekk þeim ferSin vestur mæta vel, og
voru komnir eftir tíu daga til IndíánahöfSingja þess^ er næstur var
dalnum, þar sem hvíti maSurinn hafSist viS. Hvíldu þeir sig í
heilan sólarhring hjá höfSingjanum, og fengu svo tvo af mönnum
hans til þess aS fylgja sér í dalinn. -En þegar þeir komu þangaS,
sást þar enginn maSur, hvorki hvítur né rauSur, og ekkert gaf
til kynna, aS þar væri bústaSur nokkurs manns. — Tvo undan-
farna daga hafSi hinn hvíti maSur sést úti í miSri ánni, og hafSi
hann hamast viS aS ausa upp sandi, frá því um hádegi og til sól-
arlags báSa dagana. — Var þaS eitt af því kynlega viS þennan
mann, aS hann sást aldrei í dalnum aS morgni dags. Hann kom
þangaS vanalega ekki fyr en um hádegiS.
Dalurinn var um tvær mílur á lengd og hreint ekki breiSari
en hálf míla, og var þetta afdalur úr öSrum lengri og breiSari.
Voru há fjöll þrjá vegu. Rann stór lækur eftir miSjum dalnum,
og kom hann ofan af háum klettastalli í dalsbotninum og mynd-