Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 16

82
S Y R P A
stórhýsum höfcSingjanna í Mannheimum. — En eg veit, atS engan
konunglegan löggæzluriddara sundlar, þó hann horfi nokkur
hundruÖ fet nicSur fyrir sig.”
En Ingólíson var nú ekki svo viss um þaÖ. Honum fanst aÖ
hann mundi ekki kæra sig um að stíga hringdans til lengdar þarna
á klettastallinum.
“Nú er ekki annað eftir en bara að komast yfir snösina
þarna,” sagði Hamar, nam staðar og sneri sér að Ingólfson. “Þú
verður að halla þér upp að berginu, því syllan, sem við göngum
eftir, er aðeins átján þumlungar á breidd. Eg hjó þessa syllu í
bergið á tveimur vikum. Eg sit þar oft í forsælunni á sumrin,
reyki pípu mína, hengi'fæturnar fram af bjarginu og reyni að mæla
með augunum hæðina á gljúfrinu alla leið niður í ólgandi straum-
fallið. Og eg hefi gizkað á, að það væru um níu hundruð fet,
eða rúmlega það. En bjargið, sem við stöndum át og skútir
fram yfir gilið, er hart nær fjörutíu faðmar. Eg hefi mælt það
með snæri (með steini í endanum), sem eg hefi rent fram af
brúninni að gamni mínu. Maour verður samt að hafa gát á sér,
að missa ekki jafnvægið^ þegar maður beygir sig fram til að sjá,
hvað ^teininum líður.”
Og Hamar hló um leið og hann sagði síðustu orðin; en Ing-
ólfson heyrðist það vera kuldahlátur.
"Enginn vafi er á því, að maðurinn er á einhvern hátt brjál-
aður,” hugsaði Ingólfson. Og honum fór ekki að lítast á að fara
lengra. Það var alls ekkert árennilegt, að leggja út á hina ör-
mjóu syllu og fara fyrir klettasnösina, sem stóð út úr þverhníftum
hamrinum eins og kreptur olnbogi. Ef honum skryppu fætur
eða fengi svima og misti jafnvægið, var hann undireins kominn
fram af brúninni, og ekkert gat þá bjargað honum — hann var þá
dauður. Og enginn af ættingjum hans og vinum mundi nokkurn-
tíma fá hina allra minstu vitneskju um afdrif hans — enginn
mundi nokkurntíma vita neitt um það, nema þessi aldraði maður,
sem ef til vill var af ásettu ráði að leiða h^nn út í dauðann.
Ingólfson fann, að hann hafði farið óvarlega í því, að fara með
þessum manni inn í hellinn, þar sem hann mátti búast við, að
maðurinn væri brjálaður. En á hinn bóginn var of seint að sjá
það nú. Til baka gat hann ekki farið einn í myrkrinu, því þó
hann kæmist aftur ofan riðið í klettaskorunni (sem þó var hættu-
legt í kolniðamyrkri), þá var alveg óvíst, að hann rataði eftir hell-
inum niðri og fram að bjarginu, sem var fremst í hellisgöngunum.
Hann hafði líka tekið eftir því á leiðinni, að afhellar voru hér og