Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 21

)
S Y R P A
87
• eins og þig. Eg vakti hann og bauð honum næturgistingu.
Hann þá boS mitt og fylgdi mér hiklaust fram hjá steininum, upp
steinriSiS, út á sylluna, framhjá klettasnösinni hættulegu, og inn
í fremri hellinn. Hann hafði taugar úr stáli og hjarta úr tinnu,
en lítinn og lélegan heila. Eg bauS honum ekki hingacS inn^ því
að þa3 kom aldrei til þess. Eg sýndi honum strax dýraskinnin,
og eg sagSi honum frá gullinu. Hann baS mig aS lofa sér aS
sjá gulIiS; og eg sýndi honum þaS. Þá átti eg rúmlega hálfa
tunnu af gullsandi. Undireins og hann sá gulliS, greip hann ó-
stjórnleg ástríSa til aS eignast þaS. Hann hljóp aftur á bak tvö
eSa þrjú skref^ dró upp bóginn á riflinum sínum og miSaSi rifl-
inum á mig. — Þá hló eg aS heimsku hans og fáfræSi. Hann
vissi ekki aS eg hafSi tekiS skotstiklana úr rifflinum hans á meSan
hann svaf; hann vissi ekki viS hvern hann átti; hann vissi ekki,
aS eg hafSi sagt honum frá gullinu til þess eingöngu, aS komast
aS því, hvaSa mann hann hefSi aS geyma. — Hann varS hissa,
þegar eg hló — hann hafSi ekki búist viS því, og hann ætlaSi aS
láta skotiS (sem ekki var til) fara beint í hjartaS á mér. Hann
sá fljótt aS ekkert skot var í rifflinum. Hann varS reiSur, ólm-
ur, hamstola og reiddi upp riffilinn, og ætlaSi aS keyra hann í
höfuSiS á mér. Eg stóS kyr og hló. — Tveir tröllauknir Indíánar
(tengdabræSur mínir) stukku fram og tóku þennan vitfirta ill-
deilumann höndum, bundu hendur hans og fætur, og báru hann
ofan í dalinn fyrir vestan. Þar leystu þeir af honum böndin og
skildu viS hann. ViS sáum hann aldei eftir þaS. — Þú ert sá eini
af hinum hvítu gestum mínum, sem komist hefir hingaS alla leiS
fyrirhafnarlaust. En þú ert líka fæddur og uppalinn í fjallendi,
því aS þú ert af NorSamannakyni: annaShvort Svíi eSa NorS-
maSur, eSa jafnvel Islendingur. Nafn þitt, útlit þitt og málfæri
gefur þaS til kynna. — Má ekki bjóSa þér annan bolla af kaffi?”
“Jú, þakk,” sagSi Ingólfson. “Þú fer nærri um þjóSerni
mitt, því aS eg er Islendingur. En hverrar þjóSar ert þú?"
“Eg er skyldur þér, herra Ingólfson,” sagSi Hamar; “en um
ættland mitt veit eg harla HtiS; þaS getur heitiS SvíþjóS, eSa Nor-
egur, eSa Island, eSa Danmörk, eSa jafnvel Orkneyjar — eg veit
þaS ekk; en eg veit, aS eg er afkomandi NorSmanna og er fædd-
ur á sjó. NafniS mitt er norrænt — Hamar — í höfuSiS á hamar
Þrumu'Þórs. Eg hefi líka hamraS á hömrum og mannlegum
hrímþursum. — BlessaSur, reyndu aS bragSa sætu kökurnar, sem
konan mín er aS rétta þér.”
“Þakk," sagSi Ingólfson og tók viS sætri smáköku af hinni