Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 23

S Y R P A
89
Indíánarnir, sem fylgdu ykkur í dalinn, voru hér allir saman, gaf
hinn hvíti maður sig ekki í ljós; en strax og þú varst orcSinn einn
eftir, þá kom hann og baucS þér næturgistingu, prófacSi hugrekki
þitt og Ias æfisögu þína, og jafnvel instu hjartans hugsanir þín-
ar; á enni þínu og augnarácSi. — Því vita skaltu, a?S eg er hinn hvíti
vitstola maíSur, sem þú ert acS leita að. — Vertu nú svo góSur aS
leyfa konunni minni aS hella kampavíni í staupiS þitt.”
“Þakk!” sagSi Ingólfson og horfSi undrandi á hinn aldraSa,
dularfulla mann, sem sat beint á móti honum. “Herra Hamar,
ert þú maSurinn, sem Indíánarnir hér í grendinni eru svo hrædd-
irviS?”
“Eg er sá hinn sami,” sagSi Hamar seint og rólega og tók upp
staupiS sitt. “Skál, herra Ingólfson, skál á NorSmanna-vísu
--- skál!”
“Skál!” sagSi Ingólfson og klingdi glasi viS hann.
“Já, riddari góSur,” sagSi Hamar, dreypti á víninu, brá svo
staupinu upp aS ljósinu á borSinu og horfSi á þaS, sem eftir var
í staupinu; “eg er hinn hvíti vitstola maSur, sem kanparnir hans
Sitting Bull hræSast svo mjög. Og þeim er líka dálítil vorkunn,
því eg er brjálaSur meS köflum ”
“Þú brjálaSur, herra Hamar?” sagSi Ingólfson og rak upp
stór augu; “þaS er alveg ómögulegt!”
“Herra löggæzluriddari,” sagSi Hamar, “eg skal segja þér
nokkuS. og taktu vel eftir því: Eg verS bviálaSwr níunda hvern
sólarhring. Og á morgun á hádegi eru níu sólarhringar liSnir
síSan eg fékk síSasta æSiskastiS.”
Og Hamar sötraSi víniS úr glasinu meS mestu rósemi.
“Eg held aS þú sért nú aS spauga, herra Hamar,” sagSi Ing-
ólfson.
“Nei, því miSur er þessu þannig fariS,” sagSi Hamar og varS
alvarlegur á svip, “aS eg verS bandóSur níunda hvern sólarhring.
Og læknarnir viS eitt stærsta geSveikrahæliS hér í Arreríku vita,
aS eg segi satt. Þeir hafa rejmt til þrautar aS ráSa bót á þessum
kvilla, og hafa komist aS þeirri niSurstöSu, aS þaS er náttúran ein-
sömul, sem getur læknaS mig, og aS þaS er mér nauSsynlegast af
öllu, aS búa sem mest undir beru lofti og langt frá hinni svonefndu
menningu og stórborgar-hætti. Enda hefir mér batnaS nokkuS
síSan eg tók mér bólfestu hér í fjöllunum; og vona eg aS eg verSi
albata innan fárra ára. — LeyfSu konunni minni aS fylla staupiS
þitt á ný.”
“Þakk,’ sagSi Ingólfson og var eins og í leiSslu.