Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 25

S Y R P A
91
þar sem Morris 'beiS meS hestana. Tveimur dögum síSar héldu
þeir heimleiSis. — Eftir þaS urSu Indíánar aldrei varir viS hinn
hvíta mann í litla dalnum.
Og lýkur þar sögunni.
VIII.
Sagan, er O’Brian sagSi.
ÁriS 1850 var í Belfast á Irlandi ökumaSur sá, er Cormigan
hét. Hann var þá á bezta aldri og nýkvæntur. Hraustmenni
var hann hiS mesta og hugrakkur vel. En ekki þótti hann fríSur
sýnum; og hann heyrSi illa. Hann hafSi luktan vagn og tvo
dökka hesta, og voru þeir jafnan færari og í betra standi en hestar
annara ökumanna þar í íborginni, og fór hann þó ávalt mjög
snemma aS heiman á morgnana og kom aldrei heim fyr en seint
á kvöldin. Hann gaf hestum sínum ætíS bezta fóSur og lét þá
hvílast tvær klukkustundir um miSjan daginn. Og hann var einn
af þeim örfáu ökumönnum, sem aldrei beita svipu viS hesta sína.
Hann var einn af þeim fáu, sem vita þaS meS áreiSanlegri vissu,
aS fullvaxin skepna tapar ögn af kröftum sínum í hvert sinn, sem
hún er barin, og aS hún nær þeim kröftum aldrei aftur til fulls.
Hún er aldrei eins sterk eftir aS hún er barin^ eins og hún var áS'
ur. Og þetta er vísindalega sannaS.
Svo bar þaS viS eitt kvöld um sumariS 1850, aS tveir ungir
menn og litlir vexti, meS vel snúin yfirvararskegg, gengu í veg fyr-
ir Cormigan, þegar hann var rétt í þann veginn aS aka heim til
sín, eftir langt og strangt dagsverk. BáSir þessir menn voru í
enskum sjómannabúningi, og gaf málfæri þeirra til kynna, aS þeir
væru frá Lundúnum á Englandi.
"Gott kvöld, herra ökumaSur!" sagSi annar litli maSurinn
viS Cormigan.
“Gott kvöld, ungu herrar!” sagSi Cormigan og hagræddi sér
í vagnastjórasætinu.
“Eg heiti Páll Lúkasý’ sagSi litli maSurinn, “og þetta er
hann Pétur Lúkas bróSir minn. ViS erum hásetar á herskipi
hennar hátignar drotningarinnar. Og viS eigum brýnt erindi
viS þig."
“HvaS viljiS þiS?" sagSi Cormigan og beygSi sig niSur aS
hinum ungu sjómönnum til þess, aS geta betur heyrt, hvaS þeir
sögSu.
“Eg segi, aS viS eigum mjög brýnt erindi viS þig, herra öku-