Syrpa - 01.10.1919, Síða 29

S Y R P A
95
sætiS. En þetta gat var vanalega byrgt, þegar hvast var og kalt,
til aS fyrirbyggja súg.
“HvaÖ?” sagSi Cormigan, þegar sjómennirnir voru komnir
meS kistuna aS vagninum; ”er þetta líkkista?”
“Nei, herra ökumaSur,’ sagSi Páll, “þetta er ferSakista, eins
og þeir hafa á Austurlöndum, en þó brothætt eins og þunt
spegilgler.”
“LátiS hana upp á þakiS á vagninum," sagSi Cormigan.
“ÞaS þorum viS ekki, “ sagSi Pétur. “ViS viljum helzt
mega hafa hana hjá okkur inni í vagninum. ViS höfum lofaS því
aS láta hana verSa fyrir sem allra minstu hnjaski, og sjá um þaS,
aS ekkert brotnaSi, sem í henni er. En í henni mun vera meÖal
»
annars, bæSi gullin glerker og næfurþunnar postulínsskálar, sem
eru hin dýrmætustu listaverk. Og getur þú þá getiS þess nærri,
hvort viS viljum ekki gjalda varúS viS og reyna af fremsta megni
aS koma þessu öllu óbrotnu til skila.”
“SetjiS hana þá inn í vagninn, ef hún kemst fyrir á milli
bekkjanria,” sagSi Cormigan; “en þá fer ekki eins vel um ykkur
sjálfa.”
“HvaS gerir þaS til, hvernig um okkur fer,” sagSi Páll; “alt,
sem viS erum aS hugsa um, er þaS aS leysa þaS verk vel og sam-
vizkusamlega af hendi, er viS lofuSum hinum látna vin okkar aS
framkvæma fyrir hann. Og þaÖ get eg sagt þér meS sanni,
herra ökumaSur, aS mér og bróSur mínum verSur hughægra og
léttara um andardrátt, þegar viS komum aftur, heldur en nú.”
BræSurnir settu nú kistuna inn í vagninn meS mestu varúS^
kvöddu síSan varSmanninn og fóru svo sjálfir inn í vagninn.
“Nú máttu halda af staS, herra ökumaÖur," kallaSi Páll upp
um gatiS hjá vagnstjórasætinu; “en blessaSur, farSu ekki mjög
hart, þar sem vegurinn er ósléttur.”
"Eg heyri og hlýSi, ungu herrar," sagSi Cormigan og lagSi
af staS.
Alt gekk nú vel um hríS. Vegurinn var harSur og sléttur
eins og hefluS fjöl. Hestarnir brokkuSu í hægSum sínum, og
hjólin á vagninum runnu mjúklega. Nóttin var svöl og dimm, og
fáir voru á ferS um strætin. Cormigan sat rólegur í vagnstjóra-
sætinu, og var hann aÖ hugsa um hina ríflegu borgun, sem hann
hafSi fengiS fyrir aS skreppa þennan stutta kipp. En meS köfl-
um hvarflaSi þó hugur hans heim til hinnar ungu konu, sem beiS
hans meS óþreyju. Hann vjssi, aS hún var fyrir löngu búin aS
búa til kvöldverSinn. ÞaS kom vatn í munninn á honum, þegar