Syrpa - 01.10.1919, Blaðsíða 42

108
S Y R P A
ætluðu sér aS komast á móts viS flokkinn. Milli þeirra og mann-
anna var löng röcS af runnum. Þeir notuSu sér þennan felustacS
og fóru hægt. Þeir voru ekki ennþá tilbúnir fyrir undanhald.
Venjuleg eftirför var þeim áSeins til skemtunar. Samt vanrækti
hvorugur þeirra aS fara varlega, og þeim þótti ávalt vissast aS
vera tilbúnir aS leggja á 'flótta.
Sá, sem á undan flokknum reið, var nú fyrir framan þá.
Hann hallaSi sér fram á makka hestsins og sendi skotin eins ört og
hann gat aftur fyrir sig. Þegar flokkurinn var kominn jáfn fram-
arlega og þeir voru, stöcSvaSi foringi hans 'hest sinn, blótaSi og
kvaðst hafa veriS skotinn í handlegginn. Allir hinir eftirreiSar-
mennirnir staSnæmdust skyndilega.
‘‘ÞaS er undarlegt aS þeir skuli ekki halda áfram, ef þeir vilja
ná í hannj’ sagSi Frank um leiS og bróSir hans hleypti hesti sín-
um sporum í áttina á eftir flóttamanninum.
“ÞaS er engu líkara en aS þetta sé'bara l^talæti,” sagSi Jesse
og dró eina af skambyssunum úr belti sínu.
“ÞaS getur varla veriSJ’ sagSi Frank. “Þeir hefSu þá hlot-
iS aS vita aS viS vorum hér, og ef þeir vissu þaS, hvers vegna tóku
þeir okkur ekki án þess aS vera aS þessum leikaraskap ? ”
“En maSurinn, sem á undan var,” sagSi Jesse hugsandi,
“skaut meS vinstri hendinni, og þó var ekki aS sjá aS hann væri
örfhentur. ÞaS var eins og hann kærSi sig ekki um aS hitta..
Hann hefSi átt aS geta skotiS niSur fáeina, þegar þeir riSu saman
í þéttum hóp. Mér þætti gaman aS hitta náungann.”
Hann knúSi hest sinn, og þar sem þeir voru komnir í hvarf
frá veitingahúsinu, stefndi hann á undan niSur á veginn. Þegar
hestarnir komust á góSan veg, þutu þeir áfram meS geysihraSa.
Er þeir höfSu riSiS eina mílu, komu þeir auga á flóttamanninn.
Þeir riSu á eftir honum alt hvaS af tók meS skambyssurnar á lofti.
Hestur flóttamannsins gafst upp, og er hann sá aS þeir
mundu ná sér, fór hann af 'baki, lagSi riffilinn yfir hnakkinn og
byrjaSi aS skjóta á þá.
“Skjóttu ekki!" skipaSi Jesse, þegar hann sá aS Frank miS-
aSi skambyssunni. “Hann getur ekki hitt okkur, hann hefir ekki
gert neitt nema skjóta út í loftiS ennþá. Mig langar líka til þess
aS hafa tal af honum.”
Þeir voru nú komnir fast aS flóttamanninum^ sem virtist
sannfærSur um aS öll frekari mótstaSa væri árangurslaus. Hann
fleygSi frá sér rifflinum og rétti upp hendurnar ólundarlega.
“Eg hefi svei mér látiS ykkur vinna fyrir því aS ná pening-