Syrpa - 01.10.1919, Síða 50

116
S Y R P A
Hóparnir hlutu aS mætast á næstu tíu mínútum. Kæmist
hann ekki fram úr þeim áíSur en þeir mættust, var lítil von um aS
honum yrSi undankomu auSiÖ.
Alt í einu féll hestur hans á knén, og þótt hann væri æfSur
reiSmaSur, lá viS sjálft aS hann félli af baki. En meS því all-
mikiÖ var fariS aS dimma tóku eftirleitarmennirnir ekki eftir þessu
óhappi. Hvorugur hópurinn sást greinilega, þaSan sem hann
var. ÞaS kom honum til aS halda, aS hann sæist máske ekki
vel sjálfur.
Ot af þessari hugsun datt honum mesta snjallræSi í hug.
ÞaS var orSiS of dimt til þess aS hann sæi reykinn, en hann vissi
aS hann gat ekki átt langt eftir til hússins. Hann vissi ekki hvaSa
viStökum hann mundi mæta þar, né heldur, hvernig sér mundi
ganga aS fá annan hest. En þaS var nógur tími aS fara yfir á,
þegar aS henni væri komiS. Hanri hafSi þaS eitt í huga nú, aS
komast aS húsinu.
RáSiS, sem honum kom til hugar, var þetta, aS skilja hestinn
eftir, þar sem hann var, gera hann hræddan, svo aS hann þyti út
í loftiS, annaÖhvort til hægri eSa vinstri, og ginna þannig óvini
sína út af réttri stefnu. Hann mundi svo geta náS til hússins og
annaÖhvort stoliS sér öSrum hesti eSa faliÖ sig, áSur en þeir sæju
aS þeir væru gabbaSir.
Hann beygSi sig niSur í hnakknum, og sveigSi viS til vinstri,
svo aS hefSi hann haldiS þannig áfram um stundt mundi hann
hafa komiS á hliS viS þann hópinn, sem þeim megin var. Svo
stakk hann hestinn í síSuna meS oddinum á rýting sínum og lét
um leiS fallast af baki.
Hesturinn þaut óSur af sársaukanum, eins og hann hafSi bú-
ist viS, beint á móti óvinunum. Hróp og köll gáfu til kynna, aS
þeir hefSu orSiS þess varir, og skothríSin, sem dundi á skepnunni
sýndi aS enginn þeirra vildi eiga á hættu aS verSa drepinn. Þeg-
ar þeir loksins uppgötvuSu, hvernig í öllu lá, var Frank kominn
heim aS hlöSuhorninu á bænum, sem hann var aS keppa aS.
Þegar Frank var kominn inn úr hlöSudyrunum, reyndi hann
árangurslaust aS rýna í gegnum myrkriS. ÞaS var sem þykkri
slæSu hefSi veriS brugSiS fyrir augu hans. Hann vissi aS litlar
dyr mundu vera á bakgaflinum, og meS útréttum höndum byrjaSi
hann aS þreifa fyrir sér eftir þeim.
Hann fann aS stór hlaÖi af tunnum og kössum var á milli sín
og dyranna, sem hann vildi komast út um. Þetta var víst í fyrsta
sinn, sem harn hafSi fundiS felustaS, er ekki hefÖi tvær smugur,