Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 59

S Y R P A
125
þar um veturinn. Ekki var mögu-
legt aS koma honum til legstaSar,
sízt a<S vetrinum til, svo líklega
hefir hann veriS dysjaSur 'þar í
dalnum. Ymsar sögur voru um
þaS^ aS hann mundi hafa dáiS úr
megurS, eSa þá meS einhverju
öSru móti veriS séS fyrir honum.
En alt var þaS ósannaS. Má og
vera, aS á Stefáni hafi sannast orS-
taekiS: “Ilt er illur aS vera,

GAMLÁRSKVÖLD.
Nú opnar svefnsins engill vængi sína,
en yfir jör’ðu stjörnu-ljósin skína,
og ísar glitra úti,
en inni slokna ljós,
og: brjóstmylkingur blundar
og: bliknuð æsku-rós. •
— Ljósafjöld
lífsins æsku-bjarta,
gamlárskvöld!
glæddu mér í hjarta
— gamlárskvöld!
Eg man þá tí*ð, að eg var drengur ung-
ur,
—og æfistraumur var þá livergi þungur,
þá var mér létt í geði,
og gott var þetta kvöld,
er inni lýstu ljósin,
þá lék sér krakka.fjöld
uppi' í sveit
í æskudalnum lieima;
móður-reit
minningarnar geyma
— móðurreit.
Og gamla fólkið sagði okkur sögur,
og sumir voru að kveða fornar bögur;
við trúðum undrum öllum,
en urðum stundum hrædd,
og sýndist álfar sveima
við segul-ljósin glædd.
Huldufólk
heima átti í klettum
hræddi fólk;
á hjarni fór á sprettum
liuldufólk.
aldrei er honum gott ætlaS”.
Stefán dó í Hlíð í Lóni, hjá VaL
gerSi systur sinni, og Jóni Markús-
syni, manni hennar.
Sigfús Jónsson, bóndi á
Hvannavölllum í Geithelladal,
flutti búferlum atS VíSidal 1883,
og bjó þar ásamt Jóni syni sínum
til 1894, hvaÖ sem lengur hefir
veriS.
Sigmundur M. Long.
Og þatS var sagt, þatS flytti á nýárs-
nóttu
í nýja “bæi”, er fegri klettar þóttu,
þá vildu börnin vaka,
við vildum álfa sjá
á ferðalagi um fannir,
er fölva mánans brá
yfir snjó,
— yfir hrímga grundu
geislum sló,
gullin kristals hrundu
— geislum sló.
Og gamla fólkið grilti ljós í klettum
og greindi strokkhljóð — líkast högg-
um þéttum
þar uppi’ í opnu bergi,
en aðrir sáu á ferð,
í rósaklæðum ríða
í rökkri, álfa-mergð,
undur-hljótt,
að eins marra’ í snjónum
— heiða nótt„
og hverfa út með sjónum
— hljóða nótt.
— Nú eru hrundar álfa-borgir allar,
og æskan fölnar, þegar lífssól hallar;
þó merkist fornar myndir
við minninganna ljós,
þá vilja flekkir falla
á fagra bernsku-rós.
— Ljósafjöld
lífsins æsku-bjarta,
gamlárskvöld
glæddu mér í hjarta
— gamlárskvöld.
Itftrus Tliornrenscn.
—Endurprent.