Syrpa - 01.10.1919, Side 70

136
S Y R P A
garSinum stóS tómt rúm og var
sængurfötum hinnar framliSnu
varpaS á girSið. BjálkahöfuSin
stóSu enn sem fyr ótelgd. Rúá-
urnar í gluggunum voru dökkar
og óhreinar og inni fyrir stóS vis-
iS blóm í dálitlum barkdalli.
Þó var hann búinn aS rySja
dálítinn skika af óbygSinni. Á
bersvæSi því í skóginum, er hann
hafSi höggviS, lá ræktuS ekra, á
aS gizka 2 tunnur lands, og dá-
litla landspildu hafói hann grafió
fram. En þar virtust kraftarnir
hafa þrotiS. Birkiskóginn hafSi
hann felt, og úr elrirunnanum
hafSi hann gert ekru. En aS baki
lukti dimmur greniskógur eins og
órjúfandi múrveggur. Þar hafSi
hann orðiS frá aS hverfa.
Eg stóS langa hríS í garSinum
viS hiS auSa frumbýli. Stormur-
inn hvein ákaflega í skóginum og
söng í byssupípunni með ömur-
legum raunaróm.
Fyrsta kynslóS frumbýling-
anna er búin aó vinna ætlunar-
verk sitt ; þessi maSur megnar
eigi aS halda verkinu lengra
fram. Afl hans er brotiS, eigi
síöur en konu hans. Eldurinn í
auga hans er kulnaSur út, og
traust þaS, er hann á brúSkaups-
deginum bar til sjálfs sín, er
horfið.
A eftir honum verSur líklega
einhver uýr maSur til aS taka
viS kotinu. Máske verður hon-
um betri heilla auSiS, enda er
honum ólíkt léttara fyrir aS byr ja
búskapinn, því nú blasir efgi
lengur viS honum ósnortinn skóg-
urinn. Hann tekur viS húsuS-
um bæ og sáir útsæSiskorni sínu
í jarSveg, sem annar maSur á
undan honum hefir brotiS upp
og erjaS. Úr nýbýlinu verSur
ef til vill á endanum auðsælt
stærSarbú. og er tímar líSa fram,
rís þar máske upp þorp eSa bær.
Enginn rennir huganum til
þeirra, er fyrstir manna grófu
þar f járafla sinn, aleigu sína —
æskuf jörið og æskuafliS — í jörS-
ina. ÞaS voru heldur ekki nema
tómhent vinnuhjú.
En einmitt meS slíkum fjárafla
hafa óbygSir Finnlands veriS
ruddar og ræktaSar og breytt í
ekrur.
HefSu bæSi þessi hjú, sem hér
hefir veriS frá sagt, haldiS kyrru
fyrir á prestssetrinu, hann sem
hestamaSur og hún sem vinnu-
stúlka, þá hefSi líf þeirra máske
orSiS áhyggjuminna. En þá hefSi
heldur aldrei veriS rutt land í ó-
bygSunum, og verk þaS, er fylk-
ingarbroddinum er ætlaS í fram-
fara baráttunni, hefSi aldrei ver-
iS unniS.
Þegar rúgurinn blómgast og
korniS réttir upp skúfana á ekr-
um vorum, þá látum oss minnast
þessara fyrstu fórnarhjóna frum-
býlisins.
Vér eiguin ómögulegt meS aS
reísa minnisvarSa á gröfum
þeirra, því talan skiftir þúsund-
um og nöfnin þekkir enginn.
—Endurprent.