Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 3

Þegar hænur gala.
Eftir Jónas Rafnar.
L
Þrúða í Byrgi fór ung og snauð úr
foreldrahúsum. Hún fór í fyrstu vistina
beint frá fermingunni og margar og mis-
jafnar voru vistirnar hennar í hálfan
annan tug ára. Blómaaldurinn leið í lát-
lausu striti, en heilsan var góð, og tvennt
var það, sem hún átti í öllu ríkara mæli
en margar stallsystur hennar, þegar hún
stóð á þrítugu. Það var farsæl íífs-
reynsla, þrátt fyrir miðlungs-gáfur og
kaupið óskert aö mestu í koffortshand-
raðanum, því aö Þrúða var samhalds-
samari en almennt gerist.
Svo fór hún ofan í Sandvog og gerðist
ráðskona í Byrgi hjá Bjarna gamla for-
manni, sá vel um karlinn þessi tvö ár,
sem hann átti eftir ólifuð, og réðist svo
í að kaupa kofann af erfingj'unum. Þótti
þetta í mikið ráðizt af einhleypri stúlku
og öfundsjúkar sálir höfð.u við orð, að
Þrúða hefði troðið sér inn á karlinn, til
þess að setjast að reitum hans á eftir.
En það hafði ekki við neitt að styðjast;
hún keypti kofann og það, sem hoiiúm
fylgdi, fyrir beinharða peninga af fjar-
skyldum ættingjum. Hitt kemur ekki
málinu við, að hún fékk það allt með
góðu verði, af því að hún greiddi mest
af andvirðinu út í hönd.
Þrúða kunni vel við sig í Voginum og
naut þess að vera frjáls og öllum óháð.
Ekki svo að skilja, að hún eyddi tíman-
um í aðgerðaleysi; síður en svo. Hún
vann engu minna en áður, en hún hag-
aði sínum störfum eftir eigin vild og
það var einmitt eftir hennar skapi. Á
sumrin var hún alltaf ein í kofanum, en
á veturna var hún vön að taka einhverja
aðra stúlku til dvalar og fæðis, ein-
hverja, sem var aö læra að sauma, spila
eða annað því um líkt, og gat vevið
henni til skennntunar, þegar ekkert var
að gera úti við. — Og ekki var Þrúða
síður aurasæl nú en áður. Sumarvinnan
var stöðug í Voginum og vetrarvikin
urðu líka furðu drjúg, þótt hvert um sig
væri ekki hátt reiknað. En nú voru aur-
arnir hennar hættir að hafna í kofforts-
handraðanum, heldur lá leið þeivra
flestra inn í járnskápinn hjá Friðgeiri
sýsluskrifara, sem hafði forstöðu spari-
sjóðsins, — og þangað átti Þrúða oftar
erindi en nokkur annar í þorpinu.
Hún stóð á fertugu, er hér var komið
sögu, myndarleg og hreinleg stúlka, þótt
æskuroðinn væri horfinn af kinnunum,
fremur fálát , en sjálfsmennskan hafði
gert hana djarfa og hispurslausa, þótt
nágrannarnir teldu hana ekkert gáfna-
Ijós, þá báru þeir undir niðri töluvevða
virðingu fyrir henni vegna dugnaðarins
og efnanna. Enginn vissi heldur annað
en hún væri heiðarleg og vönduð stúlka.
XXVI. árg-., 7.-9. h.
13