Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 22

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hefði logið að honum? — Pappa-Anton
var enginn ofstækismaður um sannsögíi
-— í fjárbraski hafði hann að minrísta
kosti sína sérstöku siðfræði — en kjark-
inn tók að bila, þegar hann hugsaöi til,
að hann hefði gabbað heilan söfnuð, og
það í svo mikilsverðu máli. Enginn
horfði á nýja prestinn með jafn ótta-
blandinni eftirvæntingu og aumingja
Anton.
Loksins sást vagninn langt í burtu.
Hann sást koma yfir vellina skammt frá
Krumm-Barteldorf. Forsöngvarinn út-
býtti blöðum meðal skólabarnanna, því
að það átti aö syngja kvæði til að. bjóða
nýja prestinn velkominn. Formaður
sóknarnefndarinnar gáði ennþá einu
sinni í hattinn sinn, til þess að vita, hvort
ræðan, sem hann átti að halda, væri á
réttum stað, það er að segja í hattfóðr-
inu. Fallbyssuskot heyrðist, og því næst
var hringt kirkjuklukkunum í Ehren-
wolmsþorpi. Hegewald hafði hlotið
prestakallið.
Eina augað hans Pappa-Antons stækk-
aði af undrun og ótta, þegar hann sá
prestinn stíga út úr vagninum. Meðan
formaður sóknarnefndarinnar hélt ræðu
— og horfði í hattinn sinn en ekki á
prestinn — hafði Anton tíma til að ná
sér eftir fátið. Það hafði þá verið sjálf-
ur aðstoðarpresturinn! Þrjóturinn! Að
koma honum þannig í ógöngur. En nú
mátti hann ekki láta á neinu bera við
aðra. Það var aðalatriðið. Presturinn
hlyti að vera svo slægur að halda sér
saman — þrjóturinn, sem!.......
Eftir að sóknarnefndarformaður liafði
aftur sett á sig hattinn, hljómaði söngur
barnanna. Presturinn hlýddi á með vin-
gjarnlegum, alvarlegum svip, auðsjáan-
lega hrærður á þessari hátíðlegu stund.
Hann hafði með sér- litla stúlku, seni
varia náði upp að neðstu tölunni á frakk-
anum hans, og hann lagði höndina á Ijósa
kollinn. Blómvönd, sem honum var feng-
inn af hvítklæddum manni, rétti hann
brosandi inn í vagninn. »Handa konunni
minni«. Eina augað hans Pappa-Antons
fylgdi hreyfingu hans, og hann sá kven-
mann í vagninum. »Hver andskotinn«! í
þessum tveim oröum voru saman komnar
allar tilfinningar hans. Þetta var nýja
prestsfrúin! Hvað hét hún nú? »Minna«.
Heimasætan úr veitingahúsinu. Homim
flaug í hug búgarður föður hennar með
tíu kúm og fjórum hestum. Nú, já, þeír
vissu það þessir prestar, hvernig þeir
ættu að hafa það. Sá var nú slunginn^
þessi nýi. Hann hafði að minnsta kosti
ekki útvegað söfnuðinum heimskingja.
Þegar ræðuhöldum og söngvum var
lokið, fór presturinn að litast um meðal
fólksins, eins og hann leitaði að einhverj-
um. Loks fann hann þann, sem hanii leit-
aði að. Hann gekk beint til Pappa-An-
tons. »Sæll og blessaður, kæri vinur! Við
þekkjumst. Nú ætlar Hegewald prestur
að standa við það, sem Hegewald aðstoð-
arprestur hefur sagt um hann — með
guðs hjálp!«
Halldór Halldórsson þýddi.