Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 5

ÞEGAR HÆNUR GALA
99
hef eg orðiö skipreika; það gerði mig að
alvörumanni«.
Svo sagði Bergur margt og mikið írá
sjómennsku sinni, aflabrögðum og mann-
raunum og að lokum lýsti hann með at-
vikum skipreikanum síðara, hvernig
hann hékk á mastrinu langa stund og
gerði það heit, að hann skyldi aldrei við
sjómennsku fást framar, ef hann slyppi
heill á húfi úr háskanum, heldur lifa
framvegis eins og góðurn og gegnum
dreng sómdi við heiðarlega laiidvinnu.
Það heit kvaðst hann hafa efnt fram á
þenna dag.
Þegar hér var komið sögu, var ekki
nema svo sem faðmslengd á milli hrauk-
anna þeirra.
Þrúðu þótti frásögn Bergs mjög eftir-
tektarverð, svo hreinskilin var hún og
sennileg. Hún spurði út í ýmis atriði og
aldrei þessu vant varð hún skrafhreifin
og fór að segja honum mörg atvik úr
æfisögu sinni. Bergur hlustaði á með
mestu eftirtekt og lét jafnan í Ijósi, að í
hvívetna hefði henni vel farizt.
»Það er ekki að spyrja að þér, Þrúða«,
mælti hann; »þér hefur verið gefið það
í vöggugjöf, sem eg hef orðið að læra í
langri og erfiðri lífsbaráttu«.
Svo kom löng rökræöa um alvöru og
reynslu mannlífsins; bæði lögðu sig til
eins og djúpskyggni hvors um sig leyíði.
Mókögglárnir höfðu áður hlaðizt hratt í
hraukana, en eftir því sem viðræðan
varð alvarlegri og rannsóknaratiðin
flóknari, eftir því fóru hendurnar sér
hægar og hver móköggull sigalegar á
sinn tilsetta stað. Tíminn leið án þess
þau tækju eftir því, hvað framorðið
væri; en þau rámkuðu viö sér að lokurn
og tóku eftir því jafnsnemma bæði, að
þau voru að Ijúka við strýtuna á sama
hrauknum.
Bergur leit á klukkuna.
»Hún er hálf fjögur«.
»Kaffitími«, sagði Þrúða.
»Já, ekki held eg borgi sig að fara
heim í kaffi«, svaraði harin.
»Eg hef kaffi með mér; þú getur feng-
ið dropa af því líka; það er nóg handa
tveimur, ef hvorugur er allt of stórlátur«.
Hún sótti pinkilinn þegjandi og fór
að rekja utan af flöskunni.
»Það er vandi vel boðnu að neita«,
mælti hann og settist á þúfu á móti
henni.
Hún hellti í bolla handa honum og
rétti honum sykur og hagldabrauð.
»En þú? Þú hefur engan bolla sjálf«.
»Þú drekkur fyrst, eg svo«.
Hann lét það gott heita og fór að sötra
kaffið.
»Við höfum nú skrafað svo margt í
dag«, mælti hann; »það er sjaldan sem
eg segi neitt alvöruorð, en því oftar
hugsa eg alvarlega nú í seinni tíð. — Eg
kom hingað ókunnugur öllum og er fáum
kunnugur enn, og þó að mér líki vel hjá
faktornum, þá er sumt, sem mér finnst
vanta. En eftir því sem eg verð fullorðn-
ari, þá finn eg betur, hvað mig vantar.
— Þetta var gott kaffi«.
Hann rétti henni tóman bollann.
Þrúða hafði horft út í bláinn; henni
fannst hún skilja vel við hvað hann ætii.
»Þú getur fengið í bollann aftur, nóg
er eftir handa mér«.
Hann tók aftur við bollanum og
hrærði í.
»Sko, Þrúða; það er þetta, — það er
erfitt að vera einn, svona til lengdar,
langa æfi, — hafa engan vin eða trún-
aðarmann---------«.
»Já, eg skil það svo vel, — þegar mað-
ur er búinn að missa alla sína. — Eg tek
vanalega einhverja stúlku til mín á vet-
urna, til þess að ekki sé allt of einmana-
legt; en þær eru nú misjafnar þessar
stúlkur«.
13*