Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 6

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Þaö gefur að skilja, — þetta fólk,
sem máður þekkir ekki, en það hefur nú
verið svo um mig þessa síðustu mánuði,
að eg hef hugsað um þig meira en nokkra
aðra manneskju; mér líkar eitthvað svo
vel við þig, það sem eg hef kynnzt
þér — —«.
Þrúða starði undrandi á hann.
»Svo að eg segi eins og er, þá er allur
hugurinn hjá þér, Þrúða. — Þú skilur,
við hvað eg á; þú ert eina manneskjan,
sem mér þykir vænt um og mér er alveg
sama um allar aðrar«.
Þrúðu varð svo mikið um þessi orð,
að hún missti bollann niður í grasið og
fór alveg hjá sér.
»Mér er blá-alvara, Þrúða, — þetta er
mitt hjartans mál. Eg er sannfærður um,
að þetta yrði okkur báðum fyrir beztu,
— eg á við, að við — —«; hann rak í
vörðurnar með að botna setninguna.
En Þrúða gerði það, sem henni varð
æfinlega ósjálfrátt fyrir, þegar eitthvað
kom alveg flatt upp á hana; hún sletti í
góminn og sagði:
»Ja-hérna, maður?«
Svo varð báðum orðfall, og áður en
þau næðu sér á strik aftur, barst að eyr-
um þeirra hljóð, sem kom þeim báðúm
til að líta suður og ofan í Voginn. Það
voru snöggir skellir í hvítmáluðum véi-
bát, sem var að nálgast bryggjuna. Berg-
ur stökk á fætur.
»Það er »Sendlingur« að sækja saltiö«,
sagði hann gremjulega, »eg bjóst ekki
við honum fyrr en seint í kvöld, — en
það er sama, eg verð að fara á stundinni.
Vertu sæl, Þrúða, — þú hugsar um þetta.
Mér er alvara!«
Hún kom engu orði fyrir sig, en stóð
og horfði á eftir honum, þegar hann
hljóp við fót suður og ofan móana.
Bergur var allur úti á þekju, þegar
hann var að afgreiða saltið í »Sendling«;
hann gat naumast gert greinarmun á
kílói og smálest. Samt fór það einhvern-
veginn á endanum, en stúrinn var hann
á svipinn og vonsvikinn um kvöldið, þeg-
ar hann var að tína af sér spjarirnar í
herbergiskytrunni sinni í Pakkhúsinu.
Hann lá lengi andvaka. — Það var
satt, sem hann hafði sagt Þrúðu um vist
sína hjá faktornum; hann hafði gott
kaup og bezta atlæti, en sumt leiddist
honum. Hann varð t. d. að sofa þarna í
pakkhúsinu sumar og vetur. Það hafði
öðru hvoru verið brotizt inn í þaö árin
á undan og hnuplað vörum, og þá hafði
faktorinn tekið þetta ráð, að búa þar út
svefnherbergi handa utanbúðarmannin-
um og láta hann með því halda vörð í
húsinu. Herbergið var að sönnu hreint
ekki illa úr garði gert, en að búa þarna
aleinn til lengdar og hafa ekki annað til
upphitunar en steinolíuofn, — það var
allt annað en vistlegt fyrir eins mann-
blendinn mann og Bergur var. Á löngum
einverukvöldum hafði hann þaulhugsað
kjör sín og þráð hlýtt og glatt heimili,
þar sem vel færi um hann. Og hugurinn
hafði jafnan hafnað í Byrgi hjá Þrúðu.
Hún var að hans skapi, ráðin og reynd,
engin tildurdrós, heldur þrifleg og þokka-
leg stúlka, alveg mátulega gömul fyrir
hann, og svo átti hún gott heimili, þar
sem farið gat vel um tvö. Svo átti Þrúða
peninga; það var líka kostur, mikill og
næsta sjaldgæfur kostur á einhleyjjum
kvenmanni.
Oft hafði Bergur lagt niður fyrir sér,
hvernig hann ætti að ná ástum Þrúðu.
Auövitaö gerði hann henni æfinlega alit
til geös, sem í hans valdi stóð, — en
þetta var nú vandasamara en allt annað.
Hann vildi síður gera sér sérstakt er-
indi upp í Byrgi; það gat verið svo óvlst,
hvernig á stæði þar og ekkert að vita,
nema eitthvað yrði til að trufla. Honum
datt þá það snjallræði í hug að telja
faktornum trú um að upp úr höfuödeg-