Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 32

126
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
myndi verða æði stund, minnst klukku-
tími.
Hann gekk rakleitt inn á neðsta gólf-
ið, þar sem verzlað var með ýmsa hluti
og leit í kringum sig án þess að koma
auga á hana. Allt í einu varð honum litið
á lyftuna, sem var á uppleið, og sá þar
bregða fyrir svörtum silkiskóm með
glitrandi spennum. Og hann sá nóg til að
átta sig.
»Hvers óskið þér«, mælti ein búðar-
stúlkan og vék sér að honum.
Hann leit í kringum sig.
Lengst aftur í búðinni kom hann auga
á eitt eða tvö sæti bak við háa hlaöa af
andlitsdufti og fegurðar smyrslum, sem
konur voru í óða önn að kaupa. »Þakka
yður fyrir«, mælti hann hæversklega.
»Ég bíð aðeins eftir konu, sem fór hér
upp á loftið«.
Síðan náði hann sér í sæti og settíst
og ónáðaði enginn hann úr því.
Meðan hann sat þarna, snerust hugs-
anir hans óaflátanlega um hana. Kynleg-
ustu spurningar komu fram í huga hans.
»Hví keypti hún sér ekki hatt líka?
önnur eins eyðslukló, að fara að spara
hattinn!«
Og hann hugsaði með sér: »Gaman
væri að vita hvern hún ætlar sér að fé-
fletta í kvöld?«
Fulla klukkustund sat hann, eins og
hann hafði búizt við, í þessu draum-
kennda ástandi, þarna innan um öll þessi
ilmandi smyrsl, og þá glamraði allt i
einu í lyftunni á ný. Raunar var hún bú-
in að fara margar ferðir á milli, en allt-
af með aðra.
Nú var það hún, sem kom út.
Þá fyrst skildi hann hvers vegna hún
hafði ekki keypt sér hatt, og hversvegna
hún hafði skilið gamla hattinn sinn eftir
einhverstaðar uppi. Hún var í kvöldkjól.
Atlaskkápan með loðköntunum var örlít-
ið opin í hálsinn og þar kom hann atiga
á skínandi demant. Á hrafnsvart hárið
sló eins og svartri slikju. Gráfölt og
þreytulegt andlitið hafði tekið fullkomn-
um stakkaskiftum fyrir kunnáttusamleg-
ar endurbætur með nuddi, smyrslum og
andlitsdufti og roðinn í vöngunum kcm
nú ekki og hvarf eftir örsnöggum geðs-
hræringum, heldur hvíldi þar stöðuglega
í sínum óhagganlega rauða lit. Varirnar
voru nú ekki framar bláleitar, heldur
fagurrauðar. Og meðan hirt hafði verið
um andlitið og hárið var auðséð, að
hendurnar höfðu einnig fengið sína
snyrtingu. Höndin, sem hún vafði að-
skorinni kápunni að sér með var sam-
boðin hverri hefðarfrú. Hún var í sann-
leika ljómandi fögur kona.
Eitt augnablik sat hann grafkyrr með
hendurnar á hnjánum og starði á liana.
»Synd, að önnur eins kona — önnur eins
kona...!« kom fram í huga hans. En óð-
ara hratt hann þeirri hugsun á bug, því
hann var ekkert ákaflega viðkvæmur að
upplagi og spratt á fætur og fylgdi henni
út.
»Vantar yður ekki leiguvagn, herra«,
spurði dyravörðurinn, er hann sá hann í
samfylgd með þessari prúðbúnu konu.
Hann hneigði sig til samþykkis. Dyra-
vörðurinn blístraði og vagn kom að í
sömu andránni. Með nöpru háðsbrosi
sneri hann sér svo að konunni, sem stóð
rétt fyrir framan hann og beið án efa
eftir afgreiðslu og greip þéttingstaki
undir handlegginn á henni.
Hún hrökk við og skalf svo ákaft, að
hann fann með hendinni, sem hann hélt
undir handlegg hennar, hjartað slá ört
og hræðslulega.
Hún sneri sér við og sá hann, mann-
inn, sem fyrir stundu hafði staðið fram-
an við gildaskálann og hún hafði beiðst
beininga af. Hann var við því búinn að
hún mundi hljóða upp yfir sig, skamm-
ast og rífast, reyna að blekkja eða ljúga,