Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 25

FNJÓSKDÆLA SAGA
119
sem líka var sæmilegur reiðhestur. Bessí
gladdist yfir gjöfinni, skildu þeir bræður
vel sáttir, og var góð frændsemi með
þeirn upp frá því.
Bessa búnaðist vel í Skógum og var
allvel fjáreigandi; átti hann fallega sauði
og lét þá verða gamla. Fastheldinn var
hann á fornar venjur, vildi hafa flest
eftir sið feðra sinna og var lítið gefinn
fyrir nýjungar; þó kom það fyrir, að
hann breytti til, ef hann sá fram á, að
það væri til mikilla bóta. — Bessi var
með allra hæstu mönnum og þrekinn eft-
ir því, handleggir óvanalega gildir og
allur vöxturinn að því skapi. Hann var
stórskorinn í andliti og talinn ófríður,
en svipurinn var góðlegur og hreinn og
,yfirbragöið drengilegt. Hverjum þeim,
sem virti hann fyrir sér gaumgæfilega,
hlaut að detta í hug, að hann líktist hin-
um fornu köppum, sem svo víða er snilld-
arlega lýst í ritum sögualdarinnar.
Þegar Bessi fluttist að Skógum, var
jörðin mjög úr sér gengin frá því er áo-
ur hafði verið. Á átjándu öld hafði verið
skógur mikill í landi jarðarinnar og á-
gætur útigangur fyrir sauðfé á vetrum;
hafði það oft gengið sjálfala þar í heið-
inni innan um skóginn. Einnig liöfðu
verið þar fallegar graslágar, sem slegnar
höfðu verið. Ekki vita menn með vissu,
hvenær skógur þessi hefur eyðzt að fulíu,
en að líkindum hefur það verið seint á
átjándu öld; á það bendir munnmæla-
saga sú, sem hér fer á eftir. Ámi bóndi
í Sigluvík, faðir séra Sigurðar á Hálsi,
iifði fram yfir aldamótin 1800. Einu
sinni var hann á ferð um Fnjóskadal og
kom að Skógum. Þegar hann reið suður
úr túninu, tók við fallegur og þéttur
skógur báðumegin við götuna; heyrði
'hann, að maður var að höggva skóg mjög
skammt frá honum, en ekki sá hann
manninn* svo þéttur var skógurinn. Á
þessum stöðvum eru nú uppblásnir grjót-
melar á stóru svæði.
Lögferja var á Fnjóská hjá Skógum
fram að þeim tíma, er brúin var sett
eftir síðustu aldamót. Var Bessi ferju-
maður í fjöldamörg ár og rækti það
starf með einstakri samvizkusemi og öt-
ulleik; voru menn alveg óhræddir, þótt
áin væri í hroða-vexti, þegar Bessi sat
við árina; svo treystu menn honum veí.
Hann var mjög greiðvikinn við ferða-
menn, hýsti fjölda manns og veitti þeim
góðan beina alveg endurgjaldslaust.
Bessi var talinn að vera eins sterkur
og Eiríkur faðir hans hafði verið; eru
ýmsar sagnir um afl hans. Eitt sinn var
hann í göngum á Austur-Bleiksmýrardal
og fjórir menn aðrir; voru þeir við
tjald. Töluðu þeir um það í gamni, að
víst gætu þeir haldið Bessa niðri, ef hann
legðist flatur á jörðina og þeir allir of-
an á hann. Bessi var til með að reyna
það. Síðan röðuðu þeir sér sem vendi-
legast ofan á hann, en hann lá grafkyrr
á meðan. Að því búnu tók Bessi snöggt
viðbragð, hrökkti þeim öllum ofan af
sér og var í einni svipan staðinn á fætur.
Þess skal getið, að menn þessir voru
meðalmenn að burðum og sumir þó í
gildara lagi. — önnur sögn er um það,
að þeir hittust, Bessi og séra Þorsteinn
Pálsson, sem þá bjó á Vöglum; var prest-
ur talinn einhver allra snjallasti glímu-
maður í Suður-Þingeyjarsýslu, enda var
hann uppalinn í Mývatnssveit, þar sem
beztir voru glímumenn á Norðurlandi í
þá daga. Prestur bauð Birni í glímu og
var hann til með það; tókust þeir á
fangbrögðum, og þótti sú viðureign all-
skringileg. Stóð Bessi fastur fyrir eins
og klettur og sveiflaði presti í kringum
sig, en gat með engu móti komið honum
af fótunum vegna liðleika hans. Svo fór
að lokum, að prestur kom bragði á Bessa,
svo að hann lá marflatur, en í sömu syip-