Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 43

DJÁSN OG DÝRINDIS KLÆÐI
137
»Mr. Frampton veit allt. Ég- — mig
langar til að sýna honum Meggie. Hann
trúir því varla, að ég eigi vaxna dóttur«.
»Þú munt tæplega trúa því sjálf, þeg-
ar þú sérð hana. Þessa Ieiðina«.
»Hvert — í söngstofuna?«
»Já. — Ég sé að þú ert ekki búin að
gleyma herbergj askipuriinni ennþá. En
veittu mér samt sem áður þá miklu á-
nægju, að mega vísa þér til vegar«. Og
með yfirborðs hæversku leiddi hann hana
yfir tigluð gólfin í áttina til söngstof-
unnar. Ástralíumaðurinn gekk fast á eft-
ir, ennþá reikandi ráðs og án þess að
vita hverju hann ætti að trúa.
»Veit hún að ég er að koma? Ó, Max,
hvað hefir þú sagt henni um mig?
»Hún veit ekkert, eins og þú munt
brátt fá að komast að raun um«.
Nú voru þau komin alla leið og ’nann
hratt opinni herbergishurðinni.
»Guð sé oss næstur«, hélt Ástralíu-
maðurinn að hann hefði hrópað upp yf-
ir sig, en varirnar bærðust aldrei. Eina
hljóðið sem heyrðist, var langt, skerandi,
hræðilegt óp, eins og kvalavein.
Konan sneri sér við: »Hver hljóðaði?
Hvaða vein var þetta? Ekki að hljóða
svona!« Hún þaut áfram og hneig niður
eins og hrúga á gólfinu, að hálfu leyti
liggjandi, að hálfu leyti á knjánum og
hafði líklega enga hugmynd um það
hvernig hún veinaði, fremur en hún gat
áttað sig á, að þetta skerandi, hræðilega
óp hafði komið frá henni sjálfri.
Stúlkan lá á líkbörunum. Kertaljós
brunnu umhverfis hana. Blómsveigar
lágu við höfuð hennar. Hendurnar voru
krosslagðar á brjóstinu. Það var eins og
bros léki um varirnar. Hún hafði verið
gullfallegt barn. -Jafnvel í dauðanum var
hún yndisleg.
Nú var eins og dauðaþögn dytti yfir
salinn. Móðirin reis upp og þrýsti brenn-
andi kossum á nákaldar hendurnar. Hún
sagði ekki orð, hljóðaði ekki framar,
skalf ekki eins og áður. En hún var nú
ekki orðin nema eins og skuggi af hinni
tígulegu konu, sem komið hafði inn.
Skyndileg, óstjórnlega mikil, ofsareiði
greip allt í einu huga Ástralíumannsins.
Gegn um brimólgu skapsmunanna heyrði
hann Malvern lávarð mæla hægt og
kuldalega einhvernstaðar í nánd við sig:
»Það gerðist í fyrradag, sama dag og
ég tók á móti þinni árlegu bænaskrá,
kæra frú. Eins og á stóð fannst mér að
ég gæti veitt þér það, sem þú baðst um.
Engin hætta stafar af því lengur«.
Hann var maður mjög hefnigjarn.
Ástralíumaðurinn stökk inn að iíkbör-
unum og lyfti konunni, sem lá þar á
knjánum á fætur með öðrum handleggn-
um. Hún veitti enga mótspyrnu, leit ekki
einu sinni spurnaraugum á hann. Með
öðrum handleggnum lyfti hann henni
upp á þröskuldinn og þar til hliðar stóð
Malvern lávarður eins og myndastytta
og virti þau fyrir sér með sínu óbil-
gjarna, þyrkingslega brosi. Ástralíumað-
urinn hóf upp þá hendina, sem laus var,
og þurrkaði með henni brosið af munni
myndastyttunnar.
Að vörmu spori var hann kominn út
á gangstéttina fyrir utan og hélt konan
ennþá föstu taki í handlegg hans, dauða-
þögul og hnípin.
»Tíminn er liðinn«, hvíslaði hann í
eyra henni.
»Tíminn? Já, tíminn. Það er rétt. Ég
hafði alveg gleymt því. Ég er þinn
fangi«.
Hann lyfti henni upp í vagninn og
kom sjálfur á eftir. »Af stað« skipaði
hann hóglátlega en þó öruggur. Hann
beygði sig niður að köldu andliti henn-
ar og mælti hægt og nærri því blíðlega
eins og hann væri að hugga barn:
18