Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 8

102
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hún nokkrum sinnum, en svo hoppaöi
hún á öðrum fæti upp á stein, teygöi
fram hausinn og rak upp stutt og rámt
gal.
Þrúðu varð ákaflega ónotalegt við
þetta.
»Er ekki pútu-skömmin farin að gala!«
En Padda lét ekki þar við lenda; hún
rak upp annað og þriðja galið, ennþá
ámátlegra en hið.fyrsta, ýfði hálsfjaðr-
irnar og velti vöngum. Þrúðu fór ekki
að verða um sel. Hún minntist þess, þeg-
ar hún var vinnukona uppi á Ásum, þá
hafði eitthvað líkt komið fyrir þar, og
hænunni hafði þegar í stað verið lógað;
hana minnti hálfvegis að fólkið hefði
fullyrt, að eggin hænunnar væru vafa-
laust eitruð og þess vegna væri þetta
bráðnauðsynlegt. Þrúðu þótti varlegást
að fara eins að, vatt sér inn í skyndi,
kom aftur út með grjón í annari hendi
en búrhnífinn í hinni, lokkaði Pöddu inn
í anddyrið til sín og náði henni þar. Inn-
an stundar stýfði hnífurinn haus frá bol
við þröskuldinn, og Padda var ekki leng-
ur í tölu lifenda.
Þrúðu þótti verkið illt og var döpur í
bragði það sem eftir var dags. Hún
minntist þess með viðurkenningu, að
Padda hafði alltaf verið virðingarverð
hæna, orpið eggjum með rausn, klakið
þeim út með skyldurækni og alið ungana
upp með samvizkusemi. En fyrr mátti nú
samt vera óhæfa af hænu, að afneita sínu
eðli og fara að gala! Og þó saknaöi hún
Pöddu gömlu tilfinnanlega, þegar henni
varð litið yfir hænsnahópinn.
Um kvöldið tíndi hún saman þau egg,
sem til höfðu fallizt síðustu dagana og
raðaði þeim í dálitla tágakörfu; þau voru
sextán að tölu og hún ætlaði að skjótast
með þau til faktorsfrúarinnar, áður en
hún háttaði. Þegar hún var að fara af
stað með körfuna, greip hana ónotaieg
hugsun; henni sló eins og eldingu niður
í hugskot hennar: Ef Padda skömmin
hefur orpið einhverju af eggjunum, og
þau kynnu að vera eitruð, hvað þá?
Þrúða fékk titring fyrir hjartað, því að
þetta var alvarlegt mál, sem krafðist
skjótrar úrlausnar. Það var einskis
manns meðfæri að þekkja eggin hennar
Pöddu frá öðrum eggjum, en að fara að
fleygja sextán eggjum fyrir það eitt, að
eitthvert þeirra gat verið eitrað, það
fannst henni ekki ná neinni átt, — sex-
tán egg á tíu aura hvert, — ein króna og
sextíu aurar, — sú varasemi var efalaust
of dýru verði keypt! Samvizkan var samt
ekki róleg, þegar hún stóð í eldhúsinu
hjá faktornum og, tók við peningunum
fyrir eggin, og það lá á henni þungt farg,
þegar hún háttaði um kvöldið.
Svefninn vildi ekki veita Þrúðn
gleymsku og hvíld eftir erfiði dagsins.
Jafnskjótt sem hún hallaði sér á kodd-
ann, skaut eggjunum hennar Pöddu upp
í huga hennar, og ollu þau henni stöðugs
kvíða og samvizkubits. Henni duttu í hug
örverpi og skurnlaus egg, ýmis skaðleg
kvikindi, sem áttu að geta skriðið úr
vansköpuðum hænueggjum, en af því að
hún árum saman hafði ekkert um það
hugsað eða heyrt um það talað, komst
hún ekki að neinni niðurstöðu. Smám
saman varð henni það ljóst, að hún hafði
breytt háskalega í því að selja egg, sem
gátu orðið öðrum að líftjóni, — aðeir.s
fyrir smánarlegs ávinnings sakir, eina
krónu og sextíu aura. Hún gat varla trú-
að sjálfri sér til þess að selja samvizku
sína og sálarfrið fyrir annað eins smá-
ræði! Verið gat nú samt, að þetta væri
ástæðulaus kvíði, og hún einsetti sér að
afla sér vitneskju um það sem allra fyrst
morguninn eftir. En hverja gat hún
spurt um þetta mál? Það var ekki um
mar'ga að gera, og ekki var það ráðlegt
aö segja beinlínis, hvernig á stæði, því
að þá gat hún átt á hættu að verða að