Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Síða 38

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Já«, mælti hann og leit á armbands-
úrið sitt, »eftir tvær og hálfa klukku-
stund ferðu á lögreglustöðina«.
»Það er satt«, sagði hún og hló.
»Kærulaus«, hugsaði hann með sjálf-
um sér. »Nú, nú, mælti hann af hljóði.
»Hvað er annars satt í þessu, að þú hefð-
ir ekkert borðaö í dag? Mér sýnist ekki
trútt um að þú sért dálítið hirðulaus um
borðhaldið«.
»Jú, það er satt — en ég er ekki kæru-
laus þó að svo kunni að sýnast og ég ætti
ef til vill að vera það«.
»Að minnsta kosti gerir þú þér ekki
óþarfa áhyggjur. Það er líka rétt, að láta
ekki ólánið beygja sig fyrr en út í pað
er komið« .
Samt sem áður var hann steinhissá.
Var þetta jafnaðargeð? Eða var hún
dauðhrædd? Það var líklegra.
Nú var komið að eggjakökunni. Það
hafði smám saman rætzt úr henni. Hún
var orðin skrafhreifin og skemmtileg.
Léttur og eðlilegur roði var kominn í
vangana á ný. Augun Ijómuðu, þegar
hún talaði og hún var reyndar orðin
reglulega ánægjulegur borðnautur. En
hann velti alltaf þessari sömu spurningu
fyrir sér: Gat það verið að gleði hennar
væri ekki uppgerð? Gat hún verið svo
gersamlega hirðulaus um hvað við tæki?
Hann hafði tekið eftir því, að hvað
fjörug sem hún varð og alúðleg, þegar
hún fór að tala, þá var samt eins og at-
hygii hennar eða umhugsun snerist aldrei
að honum. Og því fór jafnfjarri, að hug-
ur hennar dveldi ema stund við þær
þrengingar, sem hún átti í vændum. Það
var eins og öll sál hennar dveldi í ein-
hverju draumalandi, langt burtu. Þetta
fannst honum dularfullt og óskiljanlegt
og honum féll það ekki. Því að hamí þótt-
ist vera góður mannþekkjari, og vildi
hafa það á tilfinningunni að hann vissi
hvaöan vindurinn blés. Hann hellti í
glösin hjá þeim báðum. Því fór fjarri að
hún hefði reynt að fá hann til að drekka
meira en góðu hófi gegndi. Þau höfðu
drukkið sléttan tvímenning. Hún varð
honum stöðugt meiri ráðgáta.
»Ertu hrædd«, spurði hann brosandi í
hálfum hljóðum.
»Hrædd við hvað«, spurði hún og festi
nú allt í einu á honum augun leiftrandi
af gieði.
Þau beinlínis Ijómuðu af hamingju.
Áður um kvöldið hafði hann séð í þeim
hyldýpi örvæntingarinnar, vonleysi,
dauðaþreytu og sálarangist. Nú voru þau
björt af hamingju.
Hvers skyldi hún svo sem vænta frá
honum?
»Fangelsið«, svaraði hann þurrlega.
»Nei, nei«, sagði hún rólega, næstum
því eins og hún sópaði þeirri hugsun burt
frá sér. »Hvað um mig verður, eftir að
þessi þriggja klukkutíma frestur er lið-
inn, skiftir engu máli«.
»Og hvað er þá þetta, sem þér ríður
svona mikið á að gera, á þessum þrem
klukkutímum ?«
»Eftir hálfa klukkustund þarf ég að
vera komin til Chesham Crescent Nr. 10.
Chesham Crescent«.
»Já, Chesham Crescent, Mayfair. En.
segðu mér nú til hvers?«
»Þarf að heimsækja fólk, sem þar býr«.
»Hvort ætlarðu að fara um framdyrn-
ar eða nota eldhúsinnganginn?« spurði
hann glottandi.
»Um framdyrnar. Það er gamla 'heim-
ilið mitt. Þangað fluttist ég, þegar ég
giftist«.
»Þangað, sem þú ferð, verð ég einnig
að fara«, mælti hann.
Hún andvarpaði. »Svo verður víst að
vera«.
»Segðu mér nú sögu«, mælti hann eins
og hann væri að bregða í spaug. »Auð-
vitað verður ekkert orð satt í henni, en