Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 30

124
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hann gekk á braut hnarreistur og fyr-
irferðarmikill eins og hann hefði unnið
eitthvert þrekvirki og hélt áfram unz
hann staðnæmdist skammt frá þar sem
hópur forvitinna manna hafði flykkst að,
til að horfa á götuslys. Lögregluna dreif
að úr öllum áttum og tók í óðaönn að
dreifa mannfjöldanum. En maðurinn var
ekkert að flýta sér. Hann staðnæmaisí
og horfði með athyglí á hreyfingu og lát-
bragð allra þessara ókunnugu manna og
handatiltektir lögreglunnar og hann var
að bera saman í huganum gamla og nýja
heiminn. Og þar sem hann stóð yzt í
mannþyrpingunni hugsandi, dró hann
upp vindlingahylki úr vasa sínum og
kveikti sér í vindlingi.
Því næst fór hann að reyna að troðast
í gegnum mannþyrpinguna og gekk það
ekki sem greiðlegast, því að öll umferð
hafði stöðvast þarna um sfund og ægöi
öllu saman, bílunum og fólkinu, sem
ruddist að eins og hrafnar að hræi til að
sjá hvað um væri að vera. Þó tókst hon-
um að ryðja sér braut og komast leióar
sinnar. Og þegar hann var rétt í þann
veginn að komast úr úr þyrpingunni
hinum megin, greip hann hendinni í
vinstri treyjubarminn sinn.
Leðurveskið, sem átti að vera í treyju-
vasanum innanverðum, og hafði að
geyma álitlega fúlgu af bankaseðlum, var
horfið.
»Hver þremillinn! Bannsettur aulinn« !
tautaði hann fyrir munni sér. »Nú verð
ég víst að fara rakleitt til næstu log-
reglustöðvar, eða til leynilögreglunnar,
sem svo mikið er gumað af í þessu landic.
Hann staðnæmdist augnablik hikandi
og á báðum áttum, en þá sá hann allt í
einu á gangstéttinni fyrir framan sig
konuna, sem betlaði. Hún var einnig
komin út úr mannþrönginni og var mik-
ill asi á henni.
Hún gekk mjög hratt.
Hann greikkaði sporið og veitti henni
eftirför. Hún smaug með ótrúlegustu lip-
urð á milli allra bílanna, leiguvagnanna
og strætavagnanna og var komin á auga-
bragði yfir götuna, og átti hann fullt i
fangi með að veita henni eftirför. AUt í
einu sneri hún til vinstri inn á Haymar-
ket og kallaði á leiguvagn. Hann sá hana
hverfa upp í vagninn, rétt þegar hann
kom fyrir hornið á Carlton hótelinu.
Hann benti undireins öðrum vagni að
staðnæmast og stökk upp í hann.
»Eltu leigubílinn þarna«, mælti hann
við ökuþórinn. »Sjáðu til, þennan þarna!
og misstu nú ekki sjónar af honum hvað
sem tautar —«.
Um leið voru þeir komnir af staó á
rjúkandi ferð. ökuþórinn virtist vera
skynugur maður svo að ókunnugi mað-
urinn fór brátt að fá traust á því, að
hann mundi leysa hlutverk sitt vel af
hendi. »Og hver veit þá, nema maður
lendi í einhverju verulegu æfintýn í
kvöld«, hugsaði hann með sjálfum sér.
»Ef til vill keyrum við beint inn í eitt-
hvert glæpamannabælið og þá fæ ég á-
reiðanlega að sjá meira af London, en
ég hefi ennþá augum litið. Mig hefir líka
alltaf langað til að sjá úthverfi þessarar
miklu boi'gar. Og peningunum mun cg
áreiðanlega ná áður en lýkur«.
Því verður ekki neitað, að honum þótti
ákaflega vænt um peninga, enda hafði
hann goldið margan svitadropa fyrir að
afla þeirra. Hann hafði stritað baki
brotnu, þjáðst og þrælkað fjölda mörg
ár áður en pyngjan var orðin það gild,
að hann gat farið að lifa nokkurnveginn
áhyggjulausu lífi. En einmitt þessvegna
virti hann peningana mikils og fór gæti-
lega með þá, jafnvel þó að hann eyddi ör-
látlega, ef svo bar undir. Hann hafði íil
varúðar látið taka númer af öllum seðl-
um sínum.
Nú hægði vagninn allt í einu á sér,