Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 17

PRESTSKOSNINGIN í EHRENWOLMSÞORPI
111
glös lyesturinii hefði drukkið. Líklega
hafa það verið ýkjur hjá Friedler og
hans flokki, að kollurnar væru 15. En
erfitt var að útkljá málið, því að veit-
ingamaðurinn mundi nákvæmlega eftir
því. Auk þess var hann sennilega hlut-
drægur í málinu og auðvitað hlynntur
þessum presti, þar eð hann sá, að hann
mundi verða góður viðskiptamaður. —
En Friedler og fylgismenn hans liéidu
því fast fram, að ástríða Hegewalds td
drykkjuskapar mundi verða alvarleg
hætta fyrir heilbrigt sálarlíf þorpsbúa.
Það var fært fram Hegewald til afsökun-
ar, að hann hafi talað margar stundir
samfleytt, og að heitt hafi verið í veðri.
En Friedler kom með þá athugasemd, að
til. klerkanna yrði að gera þær kröfur,
að þeir væru hófsamir, jafnvel þótt heitt
væri í veðri. Mótstöðumennirnir bi-ígsl-
uðu Friedler um, að hann drykki oft
meira en til að slökkva þorstann og
skeytti ekki um, hvort væri kalt eöa
heitt. út af þessu kviknaði auðvitað í
bóndanum, og hann var reiðubúinn í á-
flog. Um samkomulag var ekki framar
til nokkurs að tala, því nú var það orðið
kappsmál flokkanna að koma sínum
manni að, iðrunarprestinum eða ölmann-
inum.
Allir voru þó á eitt sáttir um það, að
á einhvern hátt yrði að útkljá þetta mál
-sem allra fyrst, því að öllum stóð ógn
mikil af kirkjuráðinu. Mönnum var
kunnugt, að það hikaði ekki lengi. Þegar
sóknarnefndin var ekki sammála um
prestskosninguna, þá skipuðu yfirvöldin
einhvern slordóna, sem þau þurftu aö
koma í stöðu, og þar við sat. Þannig fór
einu sinni fyrir söfnuði þar í grennd. En
þorpsbúar í Ehrenwolmsþorpi vildu fyrir
'hvern mun afstýra því. Gegn slíku reis
sjálfsvitund þeirra, sem var í góðu með-
allagi. Þeir vildu sjálfir kjósa prestinn
sinn, hvað sem það kostaði. — Og þannig1
hélt baráttan áfram.
Að síðustu skaut upp hjá gáfuðum ná-
unga hugsun, sem virtist að leysa þetta
erfiða viðfangsefni. Sá góði maður vildi,
að sendur væri trúnaðarmaður til þorps-
ins, þar sem hinn margumræddi aðstoð-
arprestur væri. Sendimaður skyldi svo
spyrjast fyrir, hvernig hugarfari og líf-
erni • manns þessa væri háttað. Þegar
fengnar væru öruggar fregnir um þetta
atriði, væri rétt að taka ákvörðun. Möun-
um leizt vel á tillöguna, og báðir flokkar
féllust á hana. En þegar fá átti mann til
þessa starfs, kom það í ljós, að enginn
vildi takast á hendur erfiði fararinnar.
Að fara frá búi og börnum um upp-
skerutímann og takast á hendur þeita
erfiða hlutverk í bráðókunnugri sókn —
til slíks langaði engan. En við þessu var
einnig ráð. Einum kirkjufeðranna datt
til hugar í tæka tíð, að maður frá Ehren-
wolmsþorpi ætti heima ekki langt frá
því þorpi, þar sem Hegewald væri. Þessí
náungi hét Anton Schniess; en gekk allt-
af undir nafninu Pappa-Anton, af því
að hann hafði sett pappaþak á hús sitt
í stað annars, sem óveður hafði svipt af
því. Þetta var eina pappaþakið í Ehren-
wolmsþorpi, og var það því næg ástæða
til að kenna eiganda þess við það. Pappn-
Anton var fjárkaupmaður og ferðaðist
um og keypti lömb. Mörgum, sem Pappa-
Anton hafði gabbað við fjárkaupin, var
kunnugt um það, að hann var slægur
sem höggormur. Anton hafði aðeins
hægra augað — hið vinstra hafði hann
misst í bernsku við það, að steini var
kastað í það — en úr þessu eina auga
skein meiri kænska en úr mörgum tveim-
ur, menn voru almennt þeii'rar skoðun-
ar, að Pappa-Anton væri eins og skap-
aður til þess arna. Hann kunni viðskipta-
brellurnar frá fjárkaupunum. Og ef hon-
um væri heitið hæfilegri þóknun, mundi