Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Qupperneq 35

DJÁSN OG DÝRINDIS KLÆÐI
129
komin svo nálægt — núna, eftir öll þr.ssi
ár! örlögin gætu ekki verið svo grirorn-
úðug að varna mér þess!«
»Gott og vel! Klukkan níu þarftu að
vera í Chesham Crescent. Það ætti allt
að vera í lagi, ef ég færi með þig þang-
að. En heyrðu! Þú getur borðað með mér
kvöldverðinn fyrst. Þetta verður hrífandi
skemmtilegt kvöld, að fá að sitja til
borðs með þjóf, sem alveg er nýbúinn að
hnupla frá mér pyngjunni með tvö
hundruð pundum í. Maður getur hlegið
að öðru eins«.
Þau sátu nokkur augnablik steinþegj-
andi í vagninum meðan hann nálgaðist
óðfluga Bayswater, hinumegin í garðin-
nm.
»Ef ég á að snæða með þér kvöldverð«,
sagði hann allt í einu og brá stríðnistón
fyrir í röddinni, »þá verð ég víst að
skifta um föt. Það er ekki ætíð, sem ég
hef svo mikið við. Ég er nú ekki svo
fínn með mig. En fyrst þú hefir 'nú
klæðst í allt þetta skart« — og hornaug-
að sem hann gaf henni um leið virtist
segja: »á minn kostnað«, -— »þá verð ég
líklega einnig að reyna að klæðast sóma-
samlega, svo að ég skammi ekki út föru-
neytið«. Um leið þreif hann heljartaki í
handlegginn á henni, eins og til að full-
vissa sig um, að hún hlypi ekki burt með-
an hann stakk höfðinu út um vagnglugg-
ann og hrópaði: »CheyIesmore Mansions
14«.
»Hvar er það?« spurði hún óttaslegin,
þegar höfuðið kom inn aftur.
»Það er íbúðin mín, sem ég leigi um
tíma meðan ég dvel í London. Þú getur
beðið þar á meðan ég skifti um föt«.
Hún svaraði engu, en sat grafþyrr og
steinþegjandi, auðsjáanlega með illum
beyg, en þó ráðalaus og undirgefin. Hann
sá hvað hún hugsaði og það var svo sem
ekki nema eðlilegt þótt henni dytti margt
í hug. Honum datt heldur ekki í hug að
leiðrétta misskilning hennar. Hún hafði
sjálf komið sér í þessa klípu og þess-
vegna var henni það ekki nema mátulegt,
þótt hún byggist nú við öllu hinu versta.
Vagninn nam staðar.
Þetta var í fyrsta skifti, sem maður-
inn frá Ástralíu hafði farið með konu
inn í íbúð sína. Og þegar hann opnaði
dyrnar og lét hana ganga inn á undan
sér, bjóst hún að minnsta kosti við að
hann mundi verða talsvert nærgöngull
við sig hvað sem á eftir kæmi.
Þjónn opnaði dyrnar hinu megin í í-
búðinni.
»William, vísaðu þessari konu inn í
setustofuna og færðu henni vínblöndu á
meðan hún bíður eftir mér. Eru fötin
mín í lagi?«
»Allt í. lagi, herra«.
Þjónninn opnaði dyrnar að dagstof-
unni og konan gekk inn. Stofan var fóðr-
uð með rauðum veggpappír, hlý og vist-
leg. Hún gekk að legubekknum við arin-
eldinn og hné þar niður örmagna af
þreytu og ótta. Það var eins og hún
gleymdi alveg stað og stund og hún var
á augabragði komin í annað land heldur
en þetta, þar sem þau höfðu hitzt. Mað-
urinn frá Ástralíu starði á hana undr-
andi. Síðan gekk hann út harkalega og
skellti hurðinni á eftir sér. Hann mælti
við þjóninn: »William. Þessi kona verður
að vera hér kyrr, þangað til ég er ferð-
búinn. Þess verður að vera strar.glega
gætt. Þú skilur?«
»Svo skal vera, herra«.
Að stundarfjórðungi liðnum var hann
kominn inn til hennar aftur. Hann opn-
aði dagstofudyrnar hratt og hljóðlega og
virti hana vandlega fyrir sér áður en
hann gekk inn. Hún sat ennþá á rauða
legubekknum við arninn niðursokldn í
17