Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Qupperneq 34

128
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
lund, að þú værir Suður-Afríkumaður
eða ef til vill frá Ástralíu«.
»Ég er einmitt frá Ástralíu«.
»Það var þá rétt hjá mér«, mælti hún
rólega og með því fasi, sem sýndi aö hún
hugsaði meira um að tefja tímann held-
ur en hvað það var, sem hún talaöi um.
»Jæja, ég veitti þér eftirför, í þeirri von
að eitthvað mundi rætast úr þér og mér
mundi heppnast að hafa eitthvað út úr
þér. Þá kom slysið eins og hjálp af himni
ofan og öll mannþyrpingin. Ég tróðst
fast upp að þér og var fast við öxlina á
þér allan tímann, þó að þú veittir mér
ekki eftirtekt. Einu sinni sá ég þig grípa
hendinni ósjálfrátt í vinstra treyjubarm-
inn. Þú varst ekki í yfirhöfninni. Og af
því að þú ert stór maður og dálítið feit-
ur, þá gúlpaðist treyjubarmurinn ofur-
lítið frá þér, þegar þú tróðst áfram í
mannþrönginni. Svo hvessti snöggvast
örlítið og þá hélztu annari hendinni við
hattinn þinn minnsta kosti í mínútu. Þá
notaði ég tækifærið og fór með hendina
undir þína yfir um brjóstið og náði vesk-
inu á augabragði. Það tókst alveg snilld-
arlega!«
»Þú hefir nú líklegast gert þetta svo
oft, að það er hætt að vera nokkuð
spennandi fyrir þig«, mælti hann.
»Nei, þetta var í fyrsta skiftið«, sagöi
hún blátt áfram.
Hann skellti upp úr og hló ruddaiega.
Hún sat eins og á glóðum við hlioina
á honum og hlustaði á tóninn í hlátrí
hans, en þó glöð yfir að hann skyidi
hlæja. Vagninn ók nú inn um hliðið á
horninu á Hyde Park.
Það var mjög fáförult og rökkrið var
að detta á.
»Nú segi ég ökumanninum að keyra til
næstu lögreglustöðvar«.
Þá var eins og herfjötur sprytti allt í
einu af þessari hæggerðu konu og hún
glaðvaknaði. Á augabragði var hún kom-
in upp í fangið á honum, hallaði sér að
brjósti hans með munninn fast upp að
andlitinu og grátbað hann af allri auð-
mýkt sálar sinnar: »Æi-nei! — Vertu
miskunnsamur! Gefðu mér þrjá klukku-
tíma. Bara þrjá klukkutíma, og svo
máttu gera við mig hvað sem þér sýnist.
Ég bið, eins og ein manneskja getur beð-
ið aðra heitast um að hjálpa sér — að-
eins þrjár klukkustundir!«
Hann hratt henni hörkulega ofan í
hornið á vagnsætinu. Það var eitthvað,
sem angaði svo mikið úr hárinu á henni.
Þar lét hann hana hírast.
»Heldur þú að ég sleppi þér?«
»Nei, nei — ég átti ekki við það. Hvaö
sem þér sýnist máttu gera við mig eftir
þrjár klukkustundir. Bara ef þú vilt
vera svo góður«.
Hún fór að gráta.
»Þú skemmir þessi fínu smyrsl á and-
litinu á þér«, mælti hann hranalega.
Hún hætti.
»Ef ég gæfi þér þrjár klukkusfcundir,
þá mundi ég þurfa að líta eftir þér all-
an tímann og það mundi eyðileggja allt
spilið fyrir þér? Er ekki svo?«
»Þú mátt hafa auga með mér ailan
tímann. Ég skal vera þinn fangi, eí þú
vilt gefa mér þessa þrjá tíma«.
»Þú vilt fá frest til klukkan níu?«
»Hálf tíu, ef þú vilt vera svo góður, í
guðsbænum!«
Ég hefi víst ekkert að gera hvort sem
er í kvöld, nema að láta mér leiðast«,
mælti hann hugsandi og eins og við sjálf-
an sig. »Gott og vel, ég ætla að gefa þér
þrjá klukkutíma, en þú verður alltaf að
vera undir mínu eftirliti. Hvað ætlar þú
svo að gera við síðustu mínúturnar?«
»Klukkan níu þarf ég að koma í hús í
Chesham Crescent og hitta — mann-
eskju. Það er allt og sumt. Ég verð — ég
má til að fá að sjá þessa manneskju
klukkan níu í Chesham Crescent. Ég er