Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 41

DJÁSN OG DÝRINDISKLÆÐI
135
að kínverski guðinn standi enn á stalíi
sínum við stigauppgönguna... Það verð-
ur skrítið, að fá að sjá allt þetta aftúr...
alla þessa hluti, sem ég var vön að líta
á sem mína eign, eins og konur eru van-
ar að gera... Það er margt í þvi að ve'ra
gift kona... Ég hefi verið hvorutveggja
svo að ég veit... Hið eina sem ég kæri
mig ekki um að sjá aftur hið sama, er
þjónustufólkið... Ég vil sjá eintórn ný
.andlit; allt ókunn andlit... ókunnug eins
og ég verð fyrir Meggie. ó, hvað á ég
að segja til að byrja með? Hvernig á ég
að útskýra þetta fyrir henni? Hvað ætii
að hún segi?... Hann hlýtur að hafa
undirbúið hana eitthvað ofurlítið. Hann
má til. Hann gæti ekki stefnt okkur
. svona saman og látið okkur einar um að
kynna okkur hvora fyrir annari...
Hvernig ætli hún hafi annars hugsað um
mig öll þessi ár? Stúlkur eru víst góð-
hjartaðri og frjálslyndari nú á dögum...
gæti skeð að hún jafnvel afsakaði mig í
hjarta sínu og fyrirgæfi mér... guð í
himninum gefi að hún verði svo misk-
unnsöm... Curzon stræti... Nú er ekki
nema mínúta þangað til. Ég verð að vern
sterk«.
Ástralímumaðurinn sat keikréttur og
hlustaði á hana með hálfopnum munni.
Þegar þau fóru framhjá ljóskerunum,
féllu geislarnir af þeim framan í hann
og'þá hefði mátt sjá harðlegt, óþýtt and-
lit með þrákelknislegum dráttum kring-
um munninn, en þó hreinum og drengi-
legum svip, ef hún hefði nokkru sinni
tekið eftir honum eða litið á hann.
Allt í einu sneri hún sér að honum.
»Ég má til.að vera sterk«, kveinaði hún
■eins og gripin af skyndilegri angist.
Það var eins og hún leitaði trausts og
halds hjá honum. Hún huldi hönd sína í
hans ósjálfrátt og lét hana hvíla þar
augnablik, svo smávaxna, heita og veik-
byggða!
En hann steinþagði og gegndi engu og
var að því er virtist jafn tilfinningarlaus
og ósveigjanlegur norðangarður.
Hún náði sér aftur og mælti nú hress-
ari í bragði, næstum því eins og í fögn-
uði: »Ég ef sterk!«
Jafnvel í dimmunni sá hann ljómann
í augum hennar.
Þau voru komin á ákvörðunarstaðinn.
Ástralíumaðurinn spratt ofan úr vagn-
inum, hjálpaði henni ofan og borgaðí
ökumanninum.
Meðan þau gengu upp þrepin var hún
ennþá að tala við sjálfa sig, förunaut
sinn og út í bláinn:
»Ég hélt að hann mundi aldrei fyrir-
gefa mér. Hann er maður hefnigjarn,
mjög hefnigjarn. En þetta er svo faliega
gert af honum, svo yndislega. Þegar
menn eldast verða menn betri, heldur þú
það ekki? Hann er nú víst ekki hefni-
gjarn framar. Nú ætlar hann loksins að
lofa mér að sjá Meggie, á þessum afmæl-
isdegi; þessum dásamlega afmælisdegi!...
Ástralíumaðurinn knúði rösklega dyra-
bjölluna og dyrnar opnuðust þegar og
skein ljósbirtan út um þær. Unglingsieg-
ur dyravörður stóð frammi fyrir þeim,
og sýndi þess engin merki að hann bæri
kennsl á hana. Hún hikaði augnablik áð-
ur en hún sagði nafn sitt, en mælti síð-
an skýrt og ákveðið:
»Lady Malvern og...«
»Mr. Frampton«, mælti Ástralíumað-
urinn.
Hann mundi þegar eftir því, að hún
hafði auðvitað ekki hugmynd um hvað
hann héti.
»Hans hágöfgi lávarðurinn býst við
yður«, mælti dyravörðurinn og vísaöi
þeim inn. Hann var mjög fölur maður og
varð fátt ráðið af andlitsdráttum hans,
en samt fannst Ástralíumanninum eins
og eitthvað lægi í loftinu — einhver ægi-