Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Blaðsíða 29

DJÁSN OG DÝRINDIS KLÆÐI
123
vera hlýtt og notalegt. Og stöku maöur
staldraöi viö og gaf henni eitthvaö.
Hún virti hvern mann nákvæmlega
fyrir sér og sagði þeim auðsjáanlega sína
söguna hverjum.
Gegnt tveimur stóreflis gildaskálum,
þar sem umferðin var örust og leígu-
vagnarnir voru stöðugt að koma og fara,
staðnæmdist hún og horfði yfir strætið.
Hún kom rakleitt jrfir, enda þótt hún
vissi að klúbbþj ónarnir litu hana illu
auga, og ávarpaði feitlaginn mann í hlýj-
um yfirfrakka, sem var í þann veginn
að fara inn.
Á þrepunum framan við einn hinn
frægasta klúbb í London stóö maður og
horfði yfir strætið. Hann var fremur hár
og herðibreiður og engum er sá hann,
gat dulizt, að hann var vel í efnum. Hann
hafði staðið þarna stundarkorn og vejrið
að virða fyrir sér götulífið í London, alla
umferðina, bíla-agann og leiguvagnana,
fótgangandi fólk, lögregluna og konuna,
sem betlaði.
Honum varð sem snöggvast starsýnt á
hrafnsvarta hárið, þetta drifhvíta andlit
og ítra vöxt, þenna raunalega búning
konunnar, sem betlaði, og hann veitti
henni athygli rétt eins og hverju öðru
einkennilegu fyrirbrigðí á strætum þess-
arar miklu heimsborgar. Því að harm
var gestur í London, ferðalangur, sem
rétt aðeins um stundarsakir hafði gerzt
meðlimur þessa virðulega, gamalfræga
klúbbs, sem hann var nú staddur úti fyr-
ir, þenna dimma og drungalega dag.
Rétt í þessu veik einn þjónnin sér að
honum og spurði hann, hvort þann þyrfti
vagn, og neitaði hann því. Hann horfði
enn þá á eftir konunni, sem betlaði, ems
og annars hugar, þangað til hún sneri sér
allt í einu við og kom aftur sömu leið í
hægðum sínum. Hún horfði gætilega í
kringum sig með löngunarsárum örvænt-
ingarsvip og var auösjáanlega að leita
að einhverjum, sem líklegur væri til að
láta eitthvað af hendi rakna — og þá
kom hún allt í einu auga á hann, þar
sem hann stóð.
»Nýlendumaður«, mælti hún við sjálfa
sig, »sennilega ríkur«.
Hún var því vön, að gizka á auga-
bragði á efni manna og ástæður og haga
orðum sínum eftir því.
Maðurinn gekk nú af stað niður þrep-
in, frjálsmannlegur í fasi eins og íþrótta-
maður eða maður, sem vanur er stöðugri
útiveru. Hann hélt á yfirhöfninni sinni
á öðrum handleggnum og gekk í hægðum
sínum inn á Carlton stræti.
Konan greikkaði sporið og var eftir
augnablik komin á hlið við hann og á-
varpaði hann á þessa leið:
»Herra minn, vilduð þér hjálpa mér
um eitthvert lítilræði? — Það er afmæl-
isdagurinn minn í dag«.
Upp á þessu fann hún þá, veslingur-
inn, að segja að það væri afmælisdagur-
inn sinn!
Á augabragði hratt hann öllum tnild-
ari tilfinningum á bug og svaraði henni
hranalega og mælti: »Farðu burt og láttu
heiðarlegt fólk í friði«.
En um leið og hann hreytti þessu út
úr sér leit hann í kringum sig og mætti
þá augnaráði hennar, hinu undarlegasta
augnaráði, sem hann hafði séð á æfi
sinni, er það leiftraði til hans undan
hattbarðinu. Þessi kynlegi ljómi í aug-
unum snart hann sem snöggvast og hann
þreif í vasa sinn eftir mynt eins og í við-
urkenningarskyni, því að augun voru í
sannleika undrafögur. Fingurnir léku
stundarkorn eins og ósjálfrátt við barm-
inn á vestisvasanum, þar sem lausapen-
ingarnir voru geymdir og hún horfði
vonar- og bænaraugum á hann. En svo
hikaði hann, hugsaði sig um og sneri á
brott án þess að gefa henni nokkuð.
16*